Een van mijn absolute favorieten van dit moment, Wende Snijders, mocht vandaag een mooie prijs op haar erelijst bijschrijven. Ze kreeg de Annie MG Schmidt Prijs voor haar lied ‘ De wereld beweegt’. Ik kon zo gauw geen filmpje vinden van dit nummer, vandaar mijn persoonlijke lievelingsnummer:
Brievenbusbeleid
Ineens begreep ik wat de werkelijke reden is voor de staking van de postbodes: de brievenbussen in dit land. Dezer dagen bezorgen we met een aantal GroenLinks leden in Bos en Lommer de huis-aan-huis krant. Vergeleken met de regenachtige omstandigheden van vorige keren was het deze keer weertechnisch prima. Maar wat een hoop waardeloze brievenbussen zijn er toch!
Ik heb het niet over feit dat sommige brievenbussen wel eens een sopje mogen krijgen en dat het aardig zou zijn als sommige bewoners ze af en toe ook eens legen. Het gaat mij om de complete chaos aan kleuren, typen, hoogtes, toegankelijkheid etc. Wie verzint het om een brievenbus te voorzien van borstelig haar waar je met grote kracht de krant doorheen moet duwen? Of een klep die zo hard tegenwerkt dat je zou denken dat er een goudschat achter verborgen is? Maar het ergste vind ik nog wel – mede gezien mijn bescheiden 1.73m – brievenbussen boven kruinhoogte. Balancerend met op de arm een stapel kranten probeer ik dan met mijn ene hand de klep open te duwen en met de andere hand boven mijn macht de krant erin te stoppen.
Andere ergernis is dat je bijna per blok – en soms zelfs om de paar huizen – een andere soort brievenbus hebt. De ene keer vier brievenbussen keurig naast elkaar, daarna vier boven elkaar, dan moet je een trap op, dan moet je er vier door één brievenbus gooien. Plus de al eerder gemaakte opmerkingen over grootte, hoogte en inwerpgemak. Zo bouw je nooit een lekker ritme op.
U merkt, het is geen pretje en dan hoef ik dit maar een paar dagen per jaar te doen. De oplossing ligt voor de hand: een uniform brievenbusbeleid, met een aantal randvoorwaarden waaraan een brievenbus moet voldoen. Misschien zelfs in de vorm van Europese richtlijnen? Het belangrijkste voordeel: postbode wordt daarmee weer een woest aantrekkelijk beroep.
Texel
Opnieuw ben ik in verwarring gebracht of het nou Teksel of Tessel is. Zeker als een en dezelfde persoon het door elkaar gebruikt. Maar hoe dan ook, ik was op het mooiste eiland van onze provincie vandaag. Het betekende wel – zeker voor een avondmens als ik ben – vroeg op, om de boot van 8.30 in Den Helder te halen. Dat lukte overigens met gemak en in de rij kwam ik ook Han ter Heegde tegen, burgemeester van Heerhugowaard, maar voor deze dag meer relevant, bovendien voorzitter van de Taskforce Ruimtewinst. Dit is een club ingesteld op initiatief van GroenLinks die adviseert over ingewikkelde ruimtelijke kwesties op plekken waar veel verschillende functies (wonen, werken, natuur, infra) bij elkaar komen op een beperkte ruimte. Ruim op tijd kwamen we aan in het dorpshuis van Oosterend. Sterker nog, de collega’s van de commissie Ruimtelijke Ordening die op het eiland overnacht hadden, lieten nog even op zich wachten.
In kort bestek kregen we te horen hoe het advies van de Taskforce Ruimtewinst op Texel tot verschillende initiatieven had geleid. Nou is Texel niet een plek waar theoretisch gesproken te weinig ruimte is voor wonen en werken, maar wel als je kijkt naar de waarde van natuur en landschap. Om die reden is de ruimte om te bouwen in het Streekplan beperkt en is het grootste deel van het eiland ‘uitsluitingsgebied’. De Taskforce is dus gevraagd om na te gaan hoe vanuit dat uitgangspunt toch nog ruimte voor nieuwe woningen en bedrijven bij Oosterend gevonden kan worden.
Zoals het vaker gaat, komt een buitenstaander zoals hier de Taskforce, tot hele andere ideeën dan waar men zelf mee zou zijn gekomen. Tegelijk is men daar op het eiland creatief me aan de slag gegaan. Dit heeft geleid tot plannen voor nieuwe woningen, opknappen van een lokaal bedrijventerrein, verplaatsing van een basisschool en van een vakantiepark. Ik vond het leuk om het enthousiasme van de plannenmakers te zien – die naar eigen zeggen eerst toch behoorlijk overrompeld waren door de visie van de Taskforce.
Wel komt hier een lastig dilemma om de hoek kijken: die uitsluitingsgebieden zijn er niet voor niks. Hoewel elke gemeente en elk dorp eigen goede argumenten heeft waarom op die plek met dat doel afgeweken zou kunnen worden, is het wel belangrijk het idee van de uitsluitingsgebieden overeind te houden. Ook al krijg je niet bij elk gebied dat zo benoemd is meteen het ‘wow wat mooi’ gevoel, de waarde van openheid en ruimte kan niet onderschat worden. Maar ik kon in elk geval met heel wat denkwerk weer naar ‘de overkant’…
De zachte krachten
Na alle harde, onverdraagzame en stigmatiserende woorden van vandaag, mijn hoopvolle gedachte voor de komende tijd:
De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind – dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.(Henriëtte Roland Holst)