Ineens begreep ik wat de werkelijke reden is voor de staking van de postbodes: de brievenbussen in dit land. Dezer dagen bezorgen we met een aantal GroenLinks leden in Bos en Lommer de huis-aan-huis krant. Vergeleken met de regenachtige omstandigheden van vorige keren was het deze keer weertechnisch prima. Maar wat een hoop waardeloze brievenbussen zijn er toch!
Ik heb het niet over feit dat sommige brievenbussen wel eens een sopje mogen krijgen en dat het aardig zou zijn als sommige bewoners ze af en toe ook eens legen. Het gaat mij om de complete chaos aan kleuren, typen, hoogtes, toegankelijkheid etc. Wie verzint het om een brievenbus te voorzien van borstelig haar waar je met grote kracht de krant doorheen moet duwen? Of een klep die zo hard tegenwerkt dat je zou denken dat er een goudschat achter verborgen is? Maar het ergste vind ik nog wel – mede gezien mijn bescheiden 1.73m – brievenbussen boven kruinhoogte. Balancerend met op de arm een stapel kranten probeer ik dan met mijn ene hand de klep open te duwen en met de andere hand boven mijn macht de krant erin te stoppen.
Andere ergernis is dat je bijna per blok – en soms zelfs om de paar huizen – een andere soort brievenbus hebt. De ene keer vier brievenbussen keurig naast elkaar, daarna vier boven elkaar, dan moet je een trap op, dan moet je er vier door één brievenbus gooien. Plus de al eerder gemaakte opmerkingen over grootte, hoogte en inwerpgemak. Zo bouw je nooit een lekker ritme op.
U merkt, het is geen pretje en dan hoef ik dit maar een paar dagen per jaar te doen. De oplossing ligt voor de hand: een uniform brievenbusbeleid, met een aantal randvoorwaarden waaraan een brievenbus moet voldoen. Misschien zelfs in de vorm van Europese richtlijnen? Het belangrijkste voordeel: postbode wordt daarmee weer een woest aantrekkelijk beroep.