Wellicht heeft de politieke ervaring van de afgelopen jaren mij wat te somber gemaakt, maar ik geloof niet zo erg in alle optimistische verhalen over linkse samenwerking. Dit was overigens niet de reden om de Ander NL manifestatie (mooi die groene en rode letters!) aan mij voorbij te laten gaan. Op zich was ik best nieuwsgierig naar de speeches van de drie lijsttrekkers en het gevoel dat ik zou krijgen bij toenadering tussen PvdA, SP en GroenLinks, maar nog zo veel dingen te doen… Tussen die andere activiteiten door zag ik wel via twitter een hele stroom berichten voorbij komen en tegen vijven de livestream van Job Cohens helemaal niet onaardige toespraak.
Enige tijd geleden werd in linkse kringen wat meewarig gedaan over de oproep van Mark Rutte om bij de Statenverkiezingen op één van de drie regeringspartijen te stemmen. Alsof de verschillen tussen die partijen ineens verdwenen waren? En Rutte was toch zelf van de VVD? Aan de linkerkant zie ik echter een vergelijkbare reactie: de linkse partijen lijken het eind van het kabinet-Rutte tot doel in zichzelf te hebben gemaakt. Als er maar een linkse meerderheid in de Eerste Kamer komt, maakt het niet zoveel uit op welke partij iemand stemt.
Ik hoop van harte dat het kabinet geen meerderheid in de senaat krijgt, maar dan vooral omdat GroenLinks heel groot geworden is. Dit zeg ik helemaal los van het persoonlijk belang dat ik daar als kandidaat bij heb… Maar de boodschap van deze verkiezingen moet naar mijn idee niet zijn dat we streven naar een “linkse” Eerste Kamer maar naar een “groenlinkse”. Al te vaak heb ik bij landelijke verkiezingen meegemaakt dat GroenLinks stabiel bleef of licht verloor, maar we vervolgens geacht werden blij te zijn omdat de PvdA wel gegroeid was. Het risico is dat we zo hard roepen hoe belangrijk een linkse meerderheid is, dat we de twijfelende kiezer alle reden geven naar SP, D66 of PvdA uit te wijken. Terwijl het toch onze taak is uit te dragen dat het enige echte antwoord op dit kabinet GroenLinks is.
Bovendien gaan deze verkiezingen niet alleen maar om de Eerste Kamer. Ik ga mijn derde provinciale campagne tegemoet en heb door schade en schande geleerd dat de landelijke politiek hier een stevige schaduw over legt. Dat is bij deze verkiezingen meer dan ooit het geval. Maar het lijkt me toch ook in ons belang dat GroenLinks in alle provincies groot en sterk wordt en dat we de urgentie van een stem op GroenLinks benadrukken. Zodanig dat andere partijen bij collegevorming niet om ons heen kunnen. Want als de ervaring in de provincies in de afgelopen jaren iets heeft geleerd, dan is het wel dat de partij met wie we nu innige linkse samenwerking lijken te zoeken ons meer dan eens fors in de steek heeft gelaten.