Sinds 1996, het eerste jaar in de Arena, heb ik een seizoenkaart van Ajax. In al die jaren heb ik drie kampioenschappen meegemaakt en een paar verdwaalde KNVB bekers. Ik heb een hele stoet aan trainers voorbij zien komen. Ik heb tweede- en derderangs aankopen zien komen en vrij snel weer zien gaan. Ik heb wedstrijden doorstaan die mij zowel ondraaglijke pijn aan de ogen als ernstige hartverzakkingen bezorgden.
Maar ik heb ook van binnen gegloeid, een brok in de keel en tranen op de wangen gehad, en gedanst van vreugde. Het roerende afscheid van de beste trainer die we ooit hebben gehad, na vele jaren eindelijk weer winnen van PSV en aan het eind van deze zomer na de heldenstrijd tegen Kiev plaatsing voor de Champions League. Op zulke momenten weet ik weer waarom ik ook de ellende verdraag en voor zowel RKC als Real Madrid de gang naar het stadion maak. Omdat de liefde voor deze club en de verbondenheid met Ajax en Amsterdam zo veel dieper is dan het succes van de dag. Het kan dooien, het kan vriezen, we kunnen winnen of verliezen…
Juist om die reden schrok ik van de gelatenheid waarmee ik de bloedeloze vertoningen tegen ADO, Real Madrid en NEC onderging. Dit onsamenhangende, bange en hopeloze stelletje leek in niets op Ajax. Geen bezieling, geen inzet, geen lef. Spelers die vooral achteruit liepen, in plaats van het doel van de tegenstander op te zoeken. Voor het eerst zag ik een elftal waarmee ik me niet kon identificeren. Voor het eerst twijfelde ik of ik mijn seizoenkaart wel automatisch zou laten verlengen. Ik merkte dat ik me er niet echt over op kon winden, dat het me niet oprecht raakte. Pas als je niet meer boos wordt, dan is het mis. Het zijn misschien klootzakken, maar dan nog wel mijn klootzakken.
Of het aan Jol lag, ik weet het niet. Of zijn vertrek iets oplost, ik weet het niet. Of Frank de Boer het waar gaat maken, ik hoop het van harte. Maar ik hoop in elk geval nooit meer dat gevoel te hebben dat ik kreeg op een koude zaterdag tegen NEC.
Overigens ben ik van mening dat de Eerste Kamer behouden dient te blijven
Het dieptepunt was voor mij het gedrag van Suarez, al een paar wedstrijden. Een diva die niet om wist te gaan met de slechte prestaties van het team, maar vooral van zichzelf. Uit onmacht heeft hij toen Bakkal gebeten. Diep, diep triest.
Ik ben geen Ajax-fan, maar ik hoop van harte dat Ajax er weer bovenop komt. Voor het voetbal.
Groeten,
Karlien
Na gisteravond is die hoop bij mij flink toegenomen. En zelfs Suarez blijkt in dienst van het elftal te kunnen spelen!