Door de oproep om niet meer te tanken bij Total moest ik terugdenken aan hoe het bij ons thuis (zo’n 18 à 19 jaar geleden) ging. Als verantwoord links gezin gingen we natuurlijk bijna altijd met het openbaar vervoer. Toch waren er van die gelegenheden dat de auto de enige optie was en dan stapten we met z’n vieren in de rode Opel Ascona. Ik denk niet dat die auto erg zuinig was, laat staan dat hij aan tegenwoordig geldende eisen voor uitstoot voldeed.
Maar wij leverden wel onze bescheiden bijdrage aan het verbeteren van de wereld. Want hoe leeg de tank ook was, nooit zouden we pompen bij dat verderfelijke Shell. Dan nog liever zonder benzine langs de kant van de weg! Achteraf kun je je afvragen hoe effectief dit soort boycots zijn. Even goed zullen heel wat bewuste rijders bij de val van het apartheidsregime en de vrijlating van Nelson Mandela gedacht hebben dat zij daar toch maar mooi aan bijgedragen hadden.
Omdat ik ook nog steeds geloof dat kleine stapjes helpen, zal ik mezelf het goede gevoel niet onthouden lekker hard de Total voorbij te rijden.