Na 15 jaar weer op tournee en hoe! Wat een stem, wat een muziek, wat een stijl, wat een diepgang, wat een spanning en niet te vergeten die ontwapenende glimlach! Een genot om hierbij te mogen zijn. Ik heb het uiteraard over Leonard Cohen in het Westerpark.
Menno Pot vat het in de Volkskrant heel mooi samen:
Hoe zou het met hem zijn? De 73-jarige gaf het antwoord maar meteen tijdens het openingslied, door trefzeker en glaszuiver te zingen en soepel door de knieën te gaan naast Javier Mas, de Spanjaard die zo virtuoos akoestische snaarinstrumenten van alle soorten en maten bespeelde (van Spaanse gitaar tot de luitachtige bandurria).
Twijfel weg
Toen het eerste lied voltooid was, smolt de laatste twijfel weg: hier stond geen man die, bestolen en berooid, even kwam ‘cashen’. In het oude gezicht schitterden de dankbare ogen van een blij jongetje, intens gelukkig dat hij zijn liedjes weer mocht zingen voor zo veel mensen. ‘Bedankt dat u er staat, zo in de kou,’ richtte hij zich na bijna een uur tot zijn publiek. ‘Het is een eer om voor u te spelen.’Leonard Cohen ontroerde vanaf de eerste noten en zou dat ruim tweeënhalf uur blijven doen. Geen moment verslapte de aandacht, ook al dankzij de voortreffelijke begeleidingsband, die zó subtiel musiceerde dat je soms haast vergat dat ze er stonden. Maar wat werd er voortreffelijk gemusiceerd door de dienstbare muzikanten en zangeressen (drie in getal), die zich liefdevol ondergeschikt maakten aan de majestueuze bas van Cohen, die als dank hun namen noemde, telkens opnieuw: ‘master of breath’ Dino Soldo (blaasinstrumenten), ‘prince of precision’ Rafael Gayol (drums) en natuurlijk de prachtige zusjes Webb, met hun engelenstemmen.
Hele carrière
Uit alle fasen van Cohens carrière kwamen songs voorbij: In My Secret Life van het vrij recente Ten New Songs (2001), vier stukken van The Future (1992) en zelfs zes van I’m Your Man (1988). Met zelfspot, in Tower Of Song: ‘My friends are gone and my hair is grey/ I ache in places where I used to play’. Cohen, de charmeur in stemmig zwart, weigerde zijn voorstelling op te bouwen rond de babyboomfavorieten van rond 1970. Hij is altijd goede platen blijven maken en zong in Amsterdam ook voor talloze twintigers en dertigers.Liefde tastbaar
Ze kwamen natuurlijk wél: So Long, Marianne en Sisters Of Mercy in de toegift, Bird On The Wire al voor de pauze en, vlak erna, het 41 jaar oude Suzanne, door Cohen uitgevoerd zoals je had gehoopt dat hij het doen zou, zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar.Stukgedraaid of niet, in het Westerpark was Cohens liefde voor Suzanne bijna tastbaar. Achter het podium ging de zon onder. Boven de muisstille menigte hielden zelfs de weergoden het even niet meer droog.
Er zijn van die bijzondere ervaringen die je later aan je kinderen en kleinkinderen wilt doorvertellen. Leonard Cohen, Westerpark, 12 juli 2008, is bij dezen met stip binnengekomen…