Waarschijnlijk komt het door het bericht, in de ochtendtrein op nu.nl gelezen, dat zij oma wordt, nog voor haar vijftigste verjaardag. Waarschijnlijk komt het door haar dat mijn liefde voor de Duitse taal gewekt is; ik was nog iets te jong om verliefd op de zangeres te zijn. Waarschijnlijk komt het daarom zo uit dat 99 Luftballons van Nena de de dertiende political song in de reeks is geworden. Een protest tegen de Koude Oorlog en de toenemende wapenwedloop tussen de VS en de USSR, met de dreiging van langeafstandsraketten en kernwapens. Het lied beschrijft een surrealistische, overtrokken militaire reactie op overvliegende luchtballonnen:
Neunundneunzig Kriegsminister
Streichholz und Benzinkanister
Hielten sich für schlaue Leute
Witterten schon fette Beute
Riefen “Krieg!” und wollten Macht
Mann, wer hätte das gedacht
Daß es einmal so weit kommt
Wegen neunundneunzig Luftballons
Wegen neunundneunzig Luftballons
Neunundneunzig Luftballons
Wat een schitterende woorden toch: Benzinkanister, witterten, fette Beute. Dankzij Nena kwam ik terecht in een nostalgische zoektocht naar al die andere Duitse muziek die op de een of andere manier indruk op mij heeft gemaakt. Het is muziek met een hoog Derrick gevoel: een broeierige sfeer, veel psychologische spelletjes en de o zo foute klanken van de muzikaal beroerde jaren ’80 in wederom een trieste verlepte nachtclub. Maar ook de gemaakt vrolijke sfeer van de Schlagerfestivals, in Nederland groot gemaakt door Dennie Christian (ja, daar keek ik graag naar).
Ik huiverde opnieuw bij Falco’s Jeanny, brulde mee met Matthias Reim “Verdammt ich lieb’ dich“, gevolgd door het wat ingetogener “Du bist alles” van Peter Maffay en ik keek vertederd naar Marianne Rosenberg met “Ich bin wie Du“. Er zijn slechtere manieren om de zondagochtend door te komen… Maar het ging natuurlijk om Nena. Via die andere grote hit “Irgendwie, irgendwo, irgendwann” kwam ik alsnog uit bij de 99 ballonnen auf ihrem Weg zum Horizont: