In haar vermakelijke boekje ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ beschrijft Paulien Cornelisse hoe de betekenis van het woord oké is veranderd:
Wanneer is het gebeurd? Dat ‘ja’ vervangen werd door ‘oké’? ‘Ik heb buikgriep.’ ‘Oké.’ Nou, niet zo oké, zou je zeggen, maar oké betekent hier niet meer dan ‘ik heb je begrepen.’
(…)
‘Oké’ heeft een stille opmars gemaakt. Wie eerlijk telt, zal waarschijnlijk merken dat hij of zij minstens dertig dat hij of zij minstens dertig keer per dag ‘oké’ zegt. Eerlijk zijn! Oké kan ook worden uitgesproken als ‘mmmké’ of ‘nké’, maar het gaat om hetzelfde woord.
Jaren geleden had ik een huisgenoot die, naar ik nu begrijp, zijn tijd ver vooruit was. Ongeveer op alles wat je zei antwoordde hij met okéé, wat afwisselend ‘inderdaad’, ‘no way’, ‘écht?’, ‘hmmm’, ‘zo zit het’, ’tsja’ en soms ook ‘ja’ kon betekenen. Hoe dan ook was het bedoeld om de conversatie op gang te houden en dat lukte meestal vrij aardig. Met enige vertraging ben ik het gaan overnemen, want hoewel ik de 30 keer niet haal, ontsnapt ‘oké’ mij regelmatig en dan het liefst uitgesproken zoals South Park’s Mr. Mackey: Mmkay…
Het begint mij op te vallen dat de betekenis van oké nog verder wordt opgerekt. In sommige gevallen word ik tot oké gedwongen in een situatie die ik dat allesbehalve vind. "Uw saldo bedraagt -1.456 euro" OK "U kunt geen verbinding met het internet maken" OK. Bij gebrek aan alternatief druk ik werktuiglijk op het betreffende knopje. Oké staat dan voor: ik vind het niks, ik keur het af, maar ik kan niet ontkennen dat ik het heb gezien en ik moet toch verder. Heren (of dames) programmeurs, kunt u voor mij alstublieft een extra knopje maken, zodat ik niet hoef goed te keuren wat ik niet goed vind? Het zou mijn gemoedsrust zonder meer ten goede komen.
Overigens ben ik van mening dat de Eerste Kamer behouden dient te blijven