Over politiek, wetenschap, voetbal en muziek
In het programma Peptalk van BNR gaat presentator Thomas van Zijl in discussie met Harmen Binnema, correspondent Stefan de Vries en luisteraars over de vraag welke rol het thema ‘Europa’ speelt bij de komende Provinciale Statenverkiezingen.
Klik hieronder op de afspeelknop om het fragment te beluisteren.
BNR: 17 januari 2011, over de Provinciale Statenverkiezingen
Wellicht heeft de politieke ervaring van de afgelopen jaren mij wat te somber gemaakt, maar ik geloof niet zo erg in alle optimistische verhalen over linkse samenwerking. Dit was overigens niet de reden om de Ander NL manifestatie (mooi die groene en rode letters!) aan mij voorbij te laten gaan. Op zich was ik best nieuwsgierig naar de speeches van de drie lijsttrekkers en het gevoel dat ik zou krijgen bij toenadering tussen PvdA, SP en GroenLinks, maar nog zo veel dingen te doen… Tussen die andere activiteiten door zag ik wel via twitter een hele stroom berichten voorbij komen en tegen vijven de livestream van Job Cohens helemaal niet onaardige toespraak.
Enige tijd geleden werd in linkse kringen wat meewarig gedaan over de oproep van Mark Rutte om bij de Statenverkiezingen op één van de drie regeringspartijen te stemmen. Alsof de verschillen tussen die partijen ineens verdwenen waren? En Rutte was toch zelf van de VVD? Aan de linkerkant zie ik echter een vergelijkbare reactie: de linkse partijen lijken het eind van het kabinet-Rutte tot doel in zichzelf te hebben gemaakt. Als er maar een linkse meerderheid in de Eerste Kamer komt, maakt het niet zoveel uit op welke partij iemand stemt.
Ik hoop van harte dat het kabinet geen meerderheid in de senaat krijgt, maar dan vooral omdat GroenLinks heel groot geworden is. Dit zeg ik helemaal los van het persoonlijk belang dat ik daar als kandidaat bij heb… Maar de boodschap van deze verkiezingen moet naar mijn idee niet zijn dat we streven naar een “linkse” Eerste Kamer maar naar een “groenlinkse”. Al te vaak heb ik bij landelijke verkiezingen meegemaakt dat GroenLinks stabiel bleef of licht verloor, maar we vervolgens geacht werden blij te zijn omdat de PvdA wel gegroeid was. Het risico is dat we zo hard roepen hoe belangrijk een linkse meerderheid is, dat we de twijfelende kiezer alle reden geven naar SP, D66 of PvdA uit te wijken. Terwijl het toch onze taak is uit te dragen dat het enige echte antwoord op dit kabinet GroenLinks is.
Bovendien gaan deze verkiezingen niet alleen maar om de Eerste Kamer. Ik ga mijn derde provinciale campagne tegemoet en heb door schade en schande geleerd dat de landelijke politiek hier een stevige schaduw over legt. Dat is bij deze verkiezingen meer dan ooit het geval. Maar het lijkt me toch ook in ons belang dat GroenLinks in alle provincies groot en sterk wordt en dat we de urgentie van een stem op GroenLinks benadrukken. Zodanig dat andere partijen bij collegevorming niet om ons heen kunnen. Want als de ervaring in de provincies in de afgelopen jaren iets heeft geleerd, dan is het wel dat de partij met wie we nu innige linkse samenwerking lijken te zoeken ons meer dan eens fors in de steek heeft gelaten.
Op 14 januari 2011 verscheen een (kort) interview met Harmen Binnema in het Haarlems Dagblad over de voorgenomen missie in Afghanistan.
Klik hier voor het artikel (PDF).
De door het kabinet voorgenomen missie in Afghanistan verdeelt GroenLinks. De missie kan alleen doorgaan bij voldoende steun in de Kamer. Harmen Binnema in gesprek met BNR.
Klik hieronder op de afspeelknop om het fragment te beluisteren.
Op 2 maart zijn de verkiezingen voor Provinciale Staten. In de aanloop naar die verkiezingen zijn de provincies druk bezig om zich te profileren, maar heeft dat wel zin? Want de opkomst bij de Statenverkiezingen is altijd laag.
Een gesprek hierover met Harmen Binnema, statenlid voor GroenLinks in Noord-Holland en docent bestuur en beleid aan de Universiteit van Utrecht en Max van den Berg, commissaris van de koningin in Groningen.
Klik hieronder op de afspeelknop om het fragment te beluisteren.
Dat het provinciehuis in Haarlem staat, de hoofdstad van Noord-Holland, durf ik zomaar als bekend te veronderstellen. Ik zou hele verhalen kunnen schrijven over de moeizame verhouding tussen deze gemeente en de provincie, maar wilde het nu hebben over de al even ingewikkelde relatie met de nationale hoofdstad: Amsterdam.
Ik heb mij laten vertellen dat het in het verleden nog erger is geweest, maar ook nu zie ik nog vaak dat Amsterdam en de provincie met de rug naar elkaar staan. Naastgelegen gemeenten klagen dat Amsterdam het zoet voor zichzelf houdt en het zuur over de schutting gooit. Eerlijk gezegd kan Amsterdam best zonder de provincie. De begroting van de stad is immers al iets van tien keer zo groot als die van de provincie. Amsterdam heeft de nodige bevoegdheden in de ruimtelijke ordening en verkeer en vervoer, waarbij de provincie vaak het nakijken heeft. Met vroeger Cohen en nu Van der Laan heeft Amsterdam uitstekende connecties in Den Haag, om rechtstreeks een hoop voor elkaar te krijgen.
Er is een sterk sentiment in Provinciale Staten, zeker bij die partijen die vooral hun aanhang buiten de steden hebben, dat Amsterdam veel te veel te zeggen heeft, arrogant en eigenwijs is. De provincie komt alleen in beeld als Amsterdam wat extra geld kan gebruiken of wanneer men de buurgemeenten nodig heeft. Maar ook binnen GroenLinks kom ik dit regelmatig tegen als ik Hoorn of Alkmaar ben (om twee voorbeelden te noemen): altijd weer die Amsterdammers. Na bijna acht jaar word ik geloof ik wel als volbloed provinciaal gezien, maar een aantal van mijn opvolgers zal dit ongetwijfeld gaan merken. Het merkwaardige is dat tegelijk veruit het grootste deel van de Noord-Hollandse leden in Amsterdam woont en we de stad electoraal heel hard nodig hebben.
Een ander probleem zit bij de Stadsregio Amsterdam (SRA, vroeger het ROA). Hoe effectief en slagvaardig deze Wgr+ regio is, daar valt nog een flinke boom over op te zetten, maar het democratisch tekort is voor iedereen wel duidelijk. Deze mini-provincie in de provincie levert de nodige afstemmingsproblemen en grensconflicten op. Het afschaffen van dit soort rare constructies is één van de weinige onderdelen van het regeerakkoord waar ik me wel in kan vinden.
Aan de andere kant is de SRA wellicht een teken dat we het in Noord-Holland nog redelijk goed hebben getroffen. Zuid-Holland heeft met Haaglanden en Rijnmond te maken met Den Haag en Rotterdam als grote steden, van de provincie Utrecht blijft buiten de stad Utrecht en de BRU niet zoveel over. Bovendien merk ik dat de weerstand tegen Amsterdam begint af te nemen: een paar jaar geleden was het ondenkbaar dat de Noordvleugel omgedoopt zou worden in Metropoolregio Amsterdam, nu wordt dat als sterk nationaal en internationaal merk gezien. En is het ook niet typisch GroenLinks over grenzen heen te denken?
Waarschijnlijk was het een combinatie van ouderdom en karakter, maar mijn oma had de neiging nogal veel te bewaren. In het klein waren dat de zorgvuldig uitgeknipte krantenberichtjes die op de eettafel verspreid lagen, in het groot de zolder die zo volgestopt was dat je je er een uur kon verstoppen zonder bang te zijn gevonden te worden. Overigens droeg mijn opa daar met een enorme verzameling al dan niet theologische boeken ook flink aan bij. Het vraagt dan ook weinig voorstellingsvermogen te bedenken hoeveel werk het kostte dat alles op te ruimen toen mijn opa er niet meer was en mijn oma naar het verzorgingshuis vertrok.
Ik betrap mezelf ook op deze bewaarzucht. Onder de aanname dat ik nog niet aan het dementeren ben, moet ik dat wijten aan de genen en aan de stem in mijn hoofd die zegt “wie bewaart, die heeft wat”. Toen ik nog jong was, knipte ik elke week de uitslagen en de standen van diverse voetbalcompetities uit de Voetbal International om daar vele plakboeken mee te vullen (dit was ook de tijd dat ik alle uitslagen van Ajax tot een paar jaar terug feilloos wist). Tegenwoordig zijn het kranten, tijdschriften en vooral provinciale stukken die ik licht maniakaal bewaar.
Al even voorspelbaar is dat ik aan het eind van het jaar (de kersttijd is niet voor niets een tijd van bezinning) een ernstige behoefte voel om op te ruimen. Dat gaat veruit het makkelijkst met de tijdschriften, waarvan ik dezer dagen alle afleveringen uit 2009 naar de papierbak breng. U kunt hier terecht uit constateren dat tot en met december 2011 alle afleveringen van 2010 blijven liggen… Met een iets hogere frequentie gooi ik de kranten weg, want bij de krantenbak valt het iets meer op dat hij overladen raakt. De reden voor het bewaren is hier nog het meest duister, want de kans is nihil dat ik vandaag nog behoefte heb de krant van 13 december te lezen (maar hij ligt er nog wel).
Van de stukken die de provincie mij in ongekende gulheid sinds maart 2003 vrijwel dagelijks toestuurt, kan ik nog moeilijker afscheid nemen. De meeste ervan liggen op hoge stapels, waarbij ik amper meer weet welke documenten uit welke periode van welke commissie waar liggen. Sommige zijn quasi-geordend verzameld in opbergboxen met veelzeggende titels als ‘Noordzeekanaalgebied’, ‘OV projecten’ en ‘Wieringerrandmeer’. Hoewel de harde praktijk leert dat ik vrijwel nooit meer oude stukken raadpleeg, omdat het meeste in mijn hoofd zit of op de site van de provincie terug te vinden is, kan ik definitief afscheid nemen nauwelijks over mijn hart verkrijgen. Gelukkig word ik daar met het einde van mijn Statenperiode in zicht wel wat makkelijker in, maar plannen en visies in de papierbak zien verdwijnen blijft pijnlijk.
Als ik dus toch een goed voornemen voor 2011 moet formuleren, dan zou het zijn mezelf aan te leren dat weggooien mij niet per se een slecht mens maakt. Maar “opgeruimd staat netjes” gaat het gelukkig nooit worden.