Categorie: Persoonlijk

Geplaatst op

Op de drempel van het jaar

Nog maar een paar dagen en we kunnen 2020 achter ons laten. Nou ja, achter ons, we slepen natuurlijk een hoop gedoe en ellende mee naar het volgende jaar. Volgens Hugo de Jonge wordt 2021 zeker beter dan 2020 en laten we deze rasoptimist voor deze ene keer dan maar geloven.

Ik moest denken aan een lied dat ik lang geleden op de basisschool leerde en dat we dan op zondag ook in de kerk zongen. Bij welke gelegenheid het precies was, weet ik niet meer. Het lied bezingt het joodse nieuwjaar, rosj hasjana, maar dat trekt zich natuurlijk weinig aan van de christelijke feesten waar zo’n lied meestal aan was gekoppeld.

Op de drempel van het jaar klinkt de stem van de sjofar

Als jouw naam wordt opgeschreven in Gods boek van eeuwig leven

Wordt het nieuwe jaar vast goed, als een appeltje zo zoet

Een goed en zoet nieuwjaar, iets om naar uit te kijken. Met:

  • vanaf eind mei twee van de drie kinderen op de basisschool
  • voor de zomer weer vergaderen met de universiteitsraad op locatie
  • in mei (of eerder…) de 35e landstitel voor Ajax
  • minimaal 15 zetels voor GroenLinks in maart
  • aan het eind van het jaar 1.500 hardloopkilometers afgelegd
  • weer (ver) over de grens geweest in de zomervakantie en weekendjes weg
  • borrels, etentjes, film- en theaterbezoek
  • ontmoetingen met oude en nieuwe bekenden
  • nog meer moois!

Geplaatst op

Hardlopen is (g)een hobby

Elke paar weken komt er weer een mailtje. Eerst was het nog optimistisch uitstel, daarna afstel en nu een gemaakt vrolijke oproep om dan maar je eigen route op je eigen moment te lopen. Hardlopen is voor mij een soort van hobby, maar wel eentje waarbij ik ook wat doelen nodig heb. Bij voorkeur in de vorm van een wedstrijd van ergens tussen de 10 en 15 kilometer. Je komt nog eens ergens, de ene keer is het prima georganiseerd van aanmelding tot vervoer, een andere keer kan de organisatie wel wat beter.

De lol van hardlopen is ook dat het een excuus biedt om schema’s te maken en excelbestanden bij te houden. Die schema’s waren oorspronkelijk bedoeld om goed te plannen in aanloop naar een wedstrijd en me te richten op een bepaalde snelheid. Dat betekent dat ik per hardlooprondje weet hoeveel kilometer ik op welk tempo moet lopen. Bovendien heb ik Utrecht zo ook leren kennen als: “daar ben ik nog 1,7 kilometer van huis”. Want ik houd mij strikt aan de te lopen afstand, dus als de 8 kilometer erop zitten wil ik niet nog een eind naar huis hoeven lopen. Goed rekenen dus en soms een beetje afsnijden en soms juist een straatje extra.

Het fijne van een sporthorloge is dat je onderweg weet hoe het gaat en na afloop van het rondje meteen kunt synchroniseren met Strava. Voor de liefhebber van statistieken is Strava sowieso een feestje. Het excelbestand is vooral om mijn progressie door de tijd bij te houden (of het gebrek daaraan – teken van het verouderingsproces?) door bijvoorbeeld te kunnen zien hoe snel ik de Singelloop rende in 2019 ten opzichte van 2015, of een race in het voorjaar met het najaar te kunnen vergelijken.

Kortom, ik vermaak me wel met dit soort persoonlijke doelstellingen en bijbehorend geregistreer en gereken. De eerlijk gebiedt bovendien te zeggen dat het af en toe best frustrerend is om de eerste paar kilometer niet op snelheid te komen door een drukke start en lopers die weigeren om rechts te lopen en zich te laten inhalen. En Excel is geduldig. Maar toch, al was het maar vanwege de hoop om ergens toch nog een paar seconden van een persoonlijk record af te kunnen snoepen: dan toch liever een echte race.

Geplaatst op

Maatregel op zoek naar probleem

Onlangs is onze kopieermachine (officieel multifunctional geheten) van een slot voorzien. Alleen de daartoe aangestelde papierbijvulmedewerker heeft het sleuteltje hiervan en hij is dan ook de enige die ons aan een nieuwe voorraad papier (met en zonder gaatjes, briefpapier, gekleurd papier) kan helpen. Of de machine automatisch doorgeeft dat hij leeg is, of dat dit apart moet worden gemeld, weet ik niet. In elk geval komt van een andere locatie van de universiteit deze meneer in een ongetwijfeld ruime auto hierheen gereden, parkeert hij zijn wagen in de buurt van ons gebouw en laadt vervolgens het papier op een karretje om onze machine bij te vullen.

Navraag leerde dat de machines tegenwoordig worden afgesloten om diefstal  tegen te gaan. Nou weet ik niet precies wat je allemaal kunt doen met een stapel blanco A4-tjes of – mocht het niet voor eigen gebruik zijn – wat tegenwoordig de straatwaarde is van printpapier. Maar eerlijk gezegd kan ik me er weinig bij voorstellen dat bij een kopieermachine die ver weg in een hoek van het pand staat en waar je bovendien niet onopgemerkt naartoe en vandaan kunt lopen van grootschalige papierontvreemding sprake zou zijn.

Toen de nieuwe machines in aantocht waren, was er al sprake was dat de papierlades afgesloten zouden worden. Maar toen waren er goede argumenten – die vandaag overigens nog even relevant zijn als toen – om hiervan af te zien. Helaas lijken we met enige vertraging toch slachtoffer van standaardisatie te zijn geworden, een proces dat sowieso alles wat met ICT te maken heeft teistert.

In de bestuurskunde noemen we dit ook wel “een maatregel op zoek naar een probleem”. Het maakt mij in elk geval nieuwsgierig wie bedacht heeft dat dit handig is en of daaraan voorafgaand wel is onderzocht hoe groot en reëel het probleem nu eigenlijk is. Mij lijkt eerlijk gezegd van niet en het lijkt mij dan ook sterk dat dit slot een lang  leven beschoren is.

Geplaatst op

De andere kant van het Binnenhof

Vier jaar geleden was ik er dichtbij, met uiteindelijk een zevende plek op de lijst na diverse spannende stemrondes. De afgelopen tijd, toen Yolan Koster (nummer zes) weer wethouder werd in Woerden, had ik de onduidelijke status van eerste opvolger. Maar zoals mag blijken uit de kandidatenlijst die vandaag werd gepresenteerd willen vier van de huidige vijf graag door en zullen ze zeker ook deze termijn netjes afmaken, net als fractievoorzitter Tof Thissen.

Zo besloot ik dus vorig jaar zomer mij opnieuw kandidaat te stellen en na twee gesprekken met de kandidatencommissie vorig najaar en lange tijd het mooie advies nog niet mogen rondbazuinen, kan ik vanaf nu iedereen vertellen dat men mij graag op plek 5 wil hebben. Als we hetzelfde aantal zetels zouden halen als in 2011, zou dat voor mij betekenen dat ik senator mag worden. De commissie zegt over mij onder meer:

“Hij is goed in staat om verbinding te leggen tussen de wetenschap, de alledaagse politiek en de uitwerking daarvan in de praktijk. Harmens benadering, sterk inhoudelijk en tegelijk analytisch, past bij het werk van de Eerste Kamer. Hij is een gedreven politicus en een uitstekend debater.”

Maar eerst is er uiteraard nog het congres op 7 februari, want het hoogste en laatste woord is aan de leden van GroenLinks. Een mooie uitdaging om de komende weken te laten zien waarom ik het vertrouwen verdien op plek 5 te komen om onze mooie partij en onze mooie idealen in Den Haag te gaan vertegenwoordigen.

Geplaatst op

Political Song XVI: Eric Bogle – And The Band Played Waltzing Matilda (1971)

Al zappend kwam ik eens een fragment tegen van André Rieu in Australië. Wie mij een beetje kent, zal weten dat ik niks heb met Weense walsen, laat staan in de übercommerciële uitvoering die Rieu eraan geeft. Maar toch bleef ik even kijken en zag zo hoe het publiek genoot van Walzing Matilda als slotstuk van het concert. Daarmee doe je het in Australië altijd goed, want dit door Banjo Paterson eind 19e eeuw geschreven lied geldt immers als officieus volkslied. Voor de echte liefhebbers: een matilda schijnt een plunjezak te zijn en waltzing is afgeleid van ‘auf die Walz gehen‘ (op stap gaan).

Begin jaren ’70 verwerkte Eric Bogle, een Schotse singer-songwriter die kort daarvoor naar Australië was geëmigreerd, dit thema in And The Band Played Waltzing Matilda. Net als in een aantal andere songs van Bogle is de oorlog een belangrijk thema en dan met name de zinloosheid en wreedheid daarvan. Er wordt verhaald van de slag die Australische en Nieuw-Zeelandse legers in 1915 (Eerste Wereldoorlog) leverden om Gallipoli te veroveren door de ogen van een soldaat die daarbij verminkt raakte. Het was de eerste grote militaire operatie van beide landen en vele duizenden soldaten stierven. Om die reden is ANZAC day (25 april) nog altijd een belangrijke herdenkingsdag.

Gezien de tijd waarin het lied werd geschreven, zagen sommigen er ook een aanklacht tegen de Vietnam oorlog in. Velen hebben And The Band Played Waltzing Matilda gecoverd, zoals Liam Clancy, Joan Baez en The Pogues. Ik twijfelde nog of ik die laatste versie hier zou plaatsen, maar koos uiteindelijk voor Eric Bogle’s origineel:

Geplaatst op

Lekker gelopen

Egmond
Vanochtend heb ik al hardlopend genoten van strand en duinen bij Egmond, wat is het daar toch mooi! Voor mij de eerste dat ik meedeed, aan de kwart marathon om precies te zijn. Na een trage start met veel lopers door smalle straten (ik vrees dat ik daar wat kostbare minuten heb verloren…) een pittig stuk over het strand. Alhoewel, pittig: de tegenwind viel erg mee en het zand was goed stevig om op te lopen. Ook de kou was goed te doen, ik begon het na een tijd haast warm te krijgen en was blij dat ik mijn handschoenen thuis had gelaten. Na een steile klim door het zand volgde een fraaie tocht door het PWN duingebied, waar ik ook goed op tempo kwam. Zo was mijn tweede helft zo’n vijf minuten sneller dan de eerste helft.

Al met al een acceptabele eindtijd van 57:33 (gemiddelde snelheid 10,999 km/h). Gelukkig heb ik het slappe excuus dat het trainen er wat bij in was geschoten door alle nieuwjaarsborrels… Maar hoe dan ook, dat moet volgend jaar wel onder de 55 minuten! Het grote voordeel is dat ik nu het parcours beter ken en ik zal zorgen dat ik wat ruimer op tijd ben, zodat ik vooraan in het vak kan starten en het aantal mensen om in te halen een stuk minder is.

In elk geval heb ik de smaak te pakken. Wie mij in actie wil zien, kan op 14 maart terecht in Den Haag of op 19 april in Hilversum, beide keren een afstand van 10 km.