Het royement van Sam Pormes is ongedaan gemaakt. Ik vind het een onbegrijpelijk en dom besluit van de partijraad en vrees voor de consequenties die dit in de komende dagen zal hebben. Als kersvers lid van het partijraadsbestuur was het voor mij een dag die ik me nog lang zal herinneren, terwijl ik hem het liefst zo snel mogelijk zou vergeten.
Gisteren was er partijraad, waar ’s middags over het beroep zou worden gediscussieerd dat Pormes had aangetekend tegen zijn royement. Naar aanleiding van het rapport van een onafhankelijke onderzoekscommissie werd 21 november 2005 door het partijbestuur geconstateerd dat zijn positie onhoudbaar was geworden en dat Pormes zijn zetel in de 1e Kamer op zou moeten geven. Toen een week later duidelijk werd dat hij dat niet van plan was besloot het partijbestuur tot royement. Omdat Pormes het daar niet mee eens was moest de geschillencommissie van GroenLinks uitsluitsel geven of dit een rechtmatig besluit was. De uitkomst van die procedure was dat het partijbestuur inderdaad correct had gehandeld. Daarbij wilde Pormes het niet laten en in zo’n geval is de partijraad de laatste beroepsinstantie.
Dit beroep was dus aan de orde in het middagdeel van de vergadering. Sam Pormes lichtte toe waarom hij vindt dat het royement niet terecht is, terwijl Herman Meijer het besluit van het partijbestuur verdedigde. De beide betogen bevestigden het idee waarmee ik naar de partijraad was gekomen: Pormes heeft te vaak en teveel nagelaten openheid van zaken te geven, het vertrouwen is helemaal weg. Resultaat kan niet anders zijn dan royement, vandaar ook mijn stem dat het beroep van Pormes niet gegrond was.
Naar aanleiding van de discussie, die overigens tam was en weinig to the point had ik al met al de indruk dat die opvatting door een meerderheid werd gedeeld. Maar het eindresultaat is bekend: van de 56 aanwezige leden stemden 30 voor Sam Pormes en 26 voor het partijbestuur (want anders kun je het eigenlijk niet zien). Een voor mij onbegrijpelijke beslissing met grote gevolgen.
Direct na afloop kwamen we als partijraadsbestuur bij elkaar om een korte verklaring op te stellen. Later schoven ook leden van het partijbestuur aan en Diana de Wolff, voorzitter van de 1e Kamerfractie. Allemaal kapot en terneergeslagen van deze uitkomst, die geen andere mogelijkheid overlaat dan met het hele partijbestuur op te stappen. Ook enkele senatoren overwegen op te stappen omdat ze geen zin hebben met Sam Pormes te moeten samenwerken.
Meer over de nasleep is ondermeer te vinden bij GroenLinks integer, Brechtje en Selçuk.
Allereerst: je doet je weblog eer aan. Voor het eerst weet ik via jou meer dan via de NOS. Hulde!
Daarnaast begrijp ik nog steeds niet waarom de meerderheid Promes volgt. Heeft iemand vanuit de partijraad daar wat over gezegd? Zijn de leden allemaal geharnaste activisten (voor wie buitenparlementaire actie alleen maar tot aanbeveling strekt)? Is dit een afrekening met het partijbestuur (om welke reden dan ook) of de partijtop? Kun je daar nog eens wat over schrijven?
Naar de redenen is het gissen, maar het zal een combinatie zijn van 1) het sentiment van ‘zij zijn groot en ik ben klein’ 2) royement is een te zwaar middel en 3) what’s new dit wisten we toch al?
Op de achtergrond speelt misschien ook wel mee dat sommigen eufemistisch gezegd niet de grootste fans van Herman Meijer zijn.
Of misschien zijn de leden van de partijraad het in dezen gewoon niet eens met het bestuur?