Ook eens van de andere kant

Het is heel verfrissend af en toe naar politieke vergaderingen te gaan en dan niet deel te nemen, maar toe te kijken op de publieke tribune. Met een werkgroep uit de Staten gingen we een paar maanden geleden op pad om in Amersfoort en Almere te kijken hoe de gemeenteraden daar op een andere manier vergaderen. Of het nu politieke markt of politieke avond genoemd wordt, de kern is dat er in verschillende rondes wordt vergaderd, met de bedoeling zo efficiënt en vooral toegankelijk mogelijk te zijn. De provincie Noord-Holland bleek overigens nog niet toe aan zulke grote wijzigingen dus bleef het bij het reduceren van het aantal commissies (met één) en het concentreren van alle vergaderingen op maandag.

Maar het ging mij eigenlijk niet om de hele discussie over vergaderstructuren. Voor de politieke avond kan ik ook terecht in mijn eigen stadsdeel Bos en Lommer en gisteren besloot ik weer eens een vergadering te bezoeken. Het leuke aan de ervaring om anderen te zien vergaderen en zelf op de publieke tribune toe te kijken is dat je precies de valkuilen ziet waar je zelf ook intrapt. Dan bedoel ik vooral dat je zelf het idee hebt dat een debat interessant en relevant is, maar het voor de argeloze buitenstaander nauwelijks te volgen is. Dat, hoe goed je je best ook doet, een vergadering al snel een hoog ons-kent-ons gehalte krijgt. Tegelijk zie en merk ik uit eigen ervaring ook hoe lastig het is dat te doorbreken.

D66 en de VVD stelden vragen over een bericht in de Telegraaf over een gezin in de Kolenkit dat slachtoffer zou zijn van Marokkaanse buurtterreur. Ook Geert Wilders had gewoontegetrouw de krant van wakker Nederland gespeld en meteen schriftelijke vragen gesteld. Als gewoonlijk bleek de Telegraaf zijn reputatie eer aangedaan te hebben en het verhaal flink op te hebben geblazen. Stadsdeelvoorzitter Jeroen Broeders, die met het bewuste echtpaar had gesproken, kon melden dat zij het helemaal niet hadden over buurtterreur en ook geen aanwijzingen hadden in welke groep de daders gezocht moeten worden. Wat niet wegneemt dat het een hele nare situatie is en een schande dat het zover kan komen dat mensen niet meer in Bos en Lommer willen wonen.

Na afloop nog nagepraat en -geborreld in het stadsdeelkantoor en tot sluits in Mozaïek.