Wat mij betreft heeft de discussie nu wel lang genoeg geduurd. Als bovendien dezelfde argumenten telkens weer terugkomen, heeft het ook niet heel veel zin om telkens opnieuw over actievoeren te praten. Blijkbaar vond de Volkskrant onze laatste partijraadsvergadering interessant genoeg om er speciaal een verslaggeefster heen te sturen. Zij verwachtte een stevige ontmoeting tussen de partij-elite, die een broertje dood heeft aan activisme, en de gestaalde kaders van de partij, die met romantische nostalgie terugdenken aan de jaren ’80.
De realiteit is uiteraard iets genuanceerder. Gelukkig vroeg iemand nog aan het einde van de vergadering of de sla en tomaat decoraties misschien wat minder mochten, zodat in elk geval nog één vooroordeel over onze partij bevestigd werd. Maar over activisme waren we het in grote meerderheid eigenlijk snel eens. Actievoerders zijn van harte welkom in de partij, dus voormalige krakers, stakers en bezetters hoeven niet bang te zijn dat hen het lidmaatschap geweigerd zal worden. GroenLinks wil ook graag actie blijven voeren, of het nu voor de kinderopvang is of voor chronisch zieken en gehandicapten.
Ook werd in het debat georganiseerd na afloop van de partijraad duidelijk dat de criteria van Schuyt niet heilig zijn, maar wel een goed handvat bieden om acties van burgerlijke ongehoorzaamheid op waarde te schatten. En er past GroenLinksers in een vertegenwoordigende of bestuurlijke functie enige terughoudendheid, omdat zij degenen zijn die wetten maken danwel uitvoeren. Wat iets anders is dan het uitschakelen van je geweten.