Acht jaar geleden werd John McCain op een misselijke manier door het Bush-kamp uitgeschakeld in de voorronde voor de GOP nominatie. Sindsdien heeft McCain een moeizame relatie met de president en zijn entourage gehouden. Maar toen de peilingen bleven tegenvallen, zag hij zich meer en meer gedwongen zowel het personeel als de tactieken van de Bush-clan over te nemen.
De oorspronkelijke gedachte van McCain’s campagne, gebaseerd op zijn jarenlange ervaring tegenover een junior senator uit Illinois die nog maar net komt kijken, ging met Sarah Palins komst definitief de prullebak in. Eerder had McCain met het inschakelen van Steve Schmidt al de oorspronkelijke belofte van een faire campagne vaarwel gezegd.
De ironie is dat deze twee keuzes, die waren bedoeld om McCains achterstand op Obama in te lopen, een averechts effect hebben. Sarah Palin heeft ongetwijfeld leven in de campagne gebracht, maar haar uitgesproken conservatieve opvattingen spreken wel de eigen achterban aan, alleen niet de twijfelende kiezers om wie het te doen was. Iets vergelijkbaars geldt voor de harde aanvallen op de persoon en de integriteit van Obama. Bij de geharde Republikeinse aanhang gaan ze erin als koek, maar de grote groep kiezers in het midden schrikken deze uitingen van nationalistische volkswoede alleen maar meer af.
Wie McCain de afgelopen dagen ziet, krijgt de indruk dat hij de controle over zijn campagne helemaal kwijt is. De angst en haat die de televisiespotjes en de stuitende optredens van Palin oproepen, geven hem een zichtbaar gevoel van onbehagen. Zie zijn reactie bij een van de town hall meetings, waar hij tot drie keer toe Obama verdedigt. Misschien ben ik naïef, maar het komt op mij oprecht over en het pleit absoluut voor McCain dat hij zich niet tot dit niveau verlaagt. Zoals hij in het tweede debat iedere verwijzing naar dominee Wright of Bill Ayers achterwege liet.
Het lijkt erop dat McCain zo graag president wil worden, dat hij met frisse tegenzin heeft geaccepteerd dat daar een campagne bij hoort die niet de zijne is. Maar wie vist in troebel water kan niet aan de kant blijven staan, maar wordt er zelf in meegesleurd. Naar mijn idee een historische en tragische vergissing. Zonde ook dat de bewonderenswaardige carrière van McCain op zo’n manier moet eindigen.
Arme John, je zou bijna op hem gaan stemmen.