Vastentijd

Als ik het goed heb geteld, is dit nu het derde jaar op rij dat ik me er weer aan houd. Eigenlijk valt het in de praktijk reuze mee, op een paar onhandige situaties na. Of er zijn mensen in mijn omgeving die mijn voor mijzelf zo duidelijke scheidslijn tussen goed en kwaad ter discussie stellen.

Sinds Aswoensdag (25 februari) ben ik aan het vasten. Mocht u zich nu bevreesd afvragen of ik al drie weken niets gegeten heb, ik kan u geruststellen. Ik vast volgens mijn eigen principes, in een soort mix van de protestantse en de katholieke traditie. Concreet komt het erop neer dat ik geen alcohol en geen koffie drink en geen snoep, koekjes en ander lekkers eet (bijvoorbeeld toetjes). Ik doe dus tot pasen wat rustiger en soberder.

Tot nu toe gaat het prima en ik heb nog maar één keer gebruik gemaakt van de zondag om het ‘vasten te breken’ zoals dat zo mooi heet om twee glaasjes wijn te drinken. Voor de rest mis ik eigenlijk niks van wat ik deze weken oversla. Dat terwijl ik normaal toch regelmatig chocola of drop eet, net zoals ik graag port of whisky mag drinken. Het is goed te merken dat dat geen verslavingen zijn geworden.

Wel leidt het, bijvoorbeeld op mijn werk, tot interessante discussies over wat nu wel en niet onder de luxe artikelen valt. Soms klinkt het eerder als een lijst van verboden middelen. De warme choco uit de automaat is inmiddels ook taboe verklaard en zelfs op het drinken van Vifit tijdens de lunch word ik al aangesproken. Sowieso wordt iedere keuze die ik maak voor mijn beleg met kritische ogen bekeken. Van één ding kan ik namelijk echt geen afscheid nemen: ik lust alleen maar echte boter…