Doctor

De dag van de waarheid was dan toch echt aangebroken. Hoewel ik mij niet had gehouden aan het advies op tijd naar bed te gaan, wel goed geslapen en er niet over gedroomd. Om een uur of half tien was ik in de promovendikamer in het hoofdgebouw van de VU, waar Johan en ik beiden onze rokkostuums aantrokken. Even later voegde ook de tweede paranimf Catherine zich bij ons. Een korte uitleg van de pedel, nog een paar minuutjes in spanning en toen voor de eerste keer op naar de hoogleraren.

In een statige rij richting podium, waar ik eerst tien minuten kort aan de ‘leken’ mocht uitleggen waar mijn proefschrift over gaat. Uiteraard van de gelegenheid gebruik gemaakt ook iets over Ajax te zeggen… Na deze ontspannen ouverture volgde het echte werk: het spervuur van vragen door vier leden van de promotiecommissie. Pittig, maar wel heel leuk om te doen en ik had de indruk dat het best aardig ging (een indruk die door meerdere aanwezigen in de vorm van complimenten bevestigd werd, dus dan zal het wel waar zijn). Nog even met de paranimfen op het bankje wachten en toen voor de tweede keer naar de hoogleraren.

Toen het – niet geheel onverwachte – verlossende woord was gesproken, mocht ik mijn naam bijschrijven in het grote boek der VU-promovendi. Vervolgens weer de aula in, waar de decaan bevestigde wat in kleine kring al bekend gemaakt was: aan Harmen Anne Binnema is de graad van doctor verleend, met alle rechten die daarbij horen. Dat laatste ga ik nog eens precies uitzoeken… Overhandiging van de bul (met zegel!) en mooie hartelijke woorden van mijn promotor Hans Keman. Bij het verlaten van de aula voor de eerste keer dat ik in de stoet voor de hoogleraren uit mocht.

Zoals alles in het leven zal het op den duur wel gaan wennen, jezelf dr. mogen noemen. Maar vandaag is het nog even heel bijzonder!