Harmen Binnema

Op deze Dag van de Arbeid had ik eenvoudig de keuze voor de Internationale kunnen maken, als politiek strijdlied bij uitstek. Vooral in bombastische Russische uitvoering een genot om naar te luisteren. Maar ja, wel erg voor de hand liggend, weinig origineel. Daarom heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de tip die ik kreeg van Esther de Ruiter, die bovendien vandaag heel toepasselijk bleek.

Luke Kelly ken ik vooral van de Dubliners, waar hij tussen 1962 en 1984 (met een uitstap van ongeveer twee jaar) zong en banjo speelde. Eén van zijn prachtige nummers (met veel dank aan Phil Coulter) was The town I loved so well:

In zekere zin haast ook een politiek lied, maar in deze serie koos ik dus voor Joe Hill, een lofzang op een vakbondsstrijder uit het begin van de 20e eeuw, lid van de "Industrial Workers of the World". Na een omstreden proces werd Hill ter dood veroordeeld voor de moord op John G. Morrison, een voormalig politieman. Ondanks veel twijfels over zijn schuld en diverse oproepen voor clementie – tot aan president Woodrow Wilson toe – werd het vonnis door het vuurpeloton voltrokken op 19 november 1915. Joe Hill zelf schreef: "…there had to be a ‘goat’ and the undersigned being, as they
thought, a friendless tramp, a Swede, and worst of all, an IWW, had no
right to live anyway, and was therefore duly selected to be ’the goat’."

Ter ere van Joe Hill schreef de Engelse schrijver en dichter Alfred Hayes in 1930 "I dreamed I saw Joe Hill last night", vaak voor het gemak afgekort tot "Joe Hill". Een paar jaar later zette Earl Robinson (die bekend stond om zijn linkse sympathieën, inclusief lidmaatschap van de Communistische Partij) deze tekst op muziek.

And standing there as big as life
and smiling with his eyes.
Says Joe “What they can never kill
went on to organize,
went on to organize”

From San Diego up to Maine,
in every mine and mill,
where working-men defend their rights,
it’s there you find Joe Hill,
it’s there you find Joe Hill!

I dreamed I saw Joe Hill last night,
alive as you and me.
Says I “But Joe, you’re ten years dead”
“I never died” said he,
“I never died” said he.

In de versie van Luke Kelly klinkt dat zo:

Mijn scepsis over dit soort tests en kritiek op de vraagstelling opzij gezet, omdat de uitslag mij relatief meeviel:

Fundamentalisme 25%

Relativist
U bent een tolerant en ruimdenkend mens. Laat duizend bloemen bloeien, u stoort
zich niet gauw aan een ander.

Religieus fundamentalisme 25%

Fundi Light

Hoewel u enigszins gematigd bent in uw
denken, bent u nog steeds een religieuze fundamentalist. U vindt dat anderen
hun eigen overtuiging mogen hebben, maar u houdt tegen de stroom in vast aan uw
eigen religieuze opvattingen.

Overigens ben ik van mening dat de Eerste Kamer behouden dient te blijven

Een klassieker in de Amerikaanse geschiedenis, die mede met dank aan schrijver en zanger Woody Guthrie in verschillende versies bestaat. De folk song die oorspronkelijk werd geschreven als protest tegen ‘God Bless America‘ en om die reden eerst ‘God Blessed America’ heette. In één van de uitvoeringen klinkt het protest tegen de klasseverschillen het duidelijkst:

I went walking I saw a sign there

And on the sign it said "No Trespassing."

But on the other side it didn’t say nothing,

That side was made for you and me.

In the squares of the city, In the shadow of a steeple;
By the relief office, I’d seen my people.
As they stood there hungry, I stood there asking,
Is this land made for you and me?

Het lied bleek vele jaren later een inspiratie voor onder meer Bruce Springsteen en de Counting Crows. Diezelfde Springsteen en Pete Seeger (over political songs gesproken, later meer!) zongen het voor Barack Obama bij diens inauguratie in januari 2009 en zij sloegen de twee coupletten hierboven zeker niet over. Maar nu terug naar Guthrie: