Bach-Beethoven-Beatles. In de jaren ’60 schijnen sommige muziekleraren getracht te hebben met deze historische muzikale lijn hun leerlingen in de ban van Lennon en McCartney voor de klassieke muziek te interesseren. In hoeverre dat geslaagd is, zou ik niet durven zeggen. In elk geval kom ik bij een bezoek aan het Concertgebouw menig medebezoeker tegen die destijds in de tienerjaren moet zijn geweest.
Wanneer je vandaag de dag zo’n poging zou herhalen om vanuit de moderne muziek terug te gaan naar klassieke tijden, dan komt voor mij Coldplay het meest in aanmerking. Doordachte composities, doorleefde teksten, spannende muzikale vindingen, een zeker bombast en vooral ook muziek die emotioneel raakt. Het mooiste voorbeeld daarvan is het laatste album Viva la Vida or Death and all his Friends, uitgekomen in 2008.
De maatschappelijke betrokkenheid van Coldplay hoeft nauwelijks nadere toelichting. Het afstaan van 10% inkomsten aan goede doelen, recente actie voor Haïti, ondersteuning van John Kerry en Barack Obama, promotie van Meat Free Monday en Oxfam’s Make Trade Fair, het zijn maar enkele voorbeelden. Maar in de songteksten klinkt het politieke geluid veel minder uitgesproken. Eén van de uitzonderingen is "Politik", geschreven in reactie op de aanslagen van 9/11, alhoewel ook daar de boodschap vooral impliciet is:
Give me strength, reserve control
Give me heart and give me soul
Give me time, give us a kiss
Tell me your own politik
And open up your eyes, open up your eyes, open up your eyes, open up your eyes
Hier een live uitvoering tijdens de Grammys van 2003, waar Coldplay in de prijzen viel met het album A Rush of Blood to the Head: