Categorie: Weblog

Bijzondere muziek voor bijzondere gebeurtenissen. Wanneer iemand uit onze vriendenkring van politicologen trouwt (of zoals in mijn geval, promoveert) hoort daar een lied bij. In de loop van de tijd hebben we de nodige ervaring opgebouwd, dus de productie ervan gaat steeds sneller en effectiever. Eén van de ingewikkeldste hordes om te nemen is nog wel de keuze van het originele nummer waarop we onze tekst gaan  maken.

Voor de bruiloft van Egbert en Hanlie zochten we onze muzikale inspiratie niet verrassend in Zuid-Afrika, het land dat voor hen beiden zoveel betekent. Uiteindelijk vielen beide nummers af, maar we hebben wel met veel plezier geluisterd – nog net iets te jong om er échte herinneringen aan te hebben – naar de anti-apartheidsliederen ‘Gimme Hope Joa’anna‘ (van Eddy Grant) en ‘Free Nelson Mandela‘ (Jerry Dammers & Special AKA):

Van mijn liberale collega Jan van Run kreeg ik de vriendelijke aansporing niet alleen maar van die linkse nummers  in deze reeks op te nemen. Tsja, dit soort liederen bleken nu eenmaal vaak nodig om te protesteren tegen alle slechte dingen die rechtse mensen ondernamen… Maar hij heeft natuurlijk wel een punt en ik was helemaal blij toen hij zijn lichte kritiek ook nog van een Geheimtip vergezeld deed gaan.

In een tijd dat het Amerikaanse leger vanwege Vietnam flink onder publieke druk stond, schreven Robin Moore en Sgt. Barry Sadler een muzikaal eerbetoon voor de Green Berets, een elitekorps gespecialiseerd in “unconvential warfare”. Moore kreeg als gewone burger de gelegenheid om te ervaren wat het is om deel uit te maken van deze special forces en mocht na training in de VS mee met de mannen naar Vietnam. Zijn ervaringen schreef hij op in “The Green Berets: The Amazing Story of the U.S. Army’s Elite Special Forces Unit“, een boek dat een bestseller zou worden. Sadler was veldarts en sergeant van de Green Berets in Vietnam (waar hij door een hinderlaag flink gewond raakte) en daarnaast ook zanger en schrijver.

Moore bleef de rest van zijn leven over de wereld reizen, vooral naar gebieden vol  politiek conflict en oorlog. In een lange reeks  boeken, vaak samen met hoge militairen geschreven, deed hij hiervan verslag. Overigens ook met een tijdelijk uitstapje naar een geheel andere wereld, als ghostwriter van Xaviera Hollanders “The Happy Hooker”. Toen één van de belangrijkste bronnen voor “The Hunt for Bin Laden” zijn eigen rol nogal aangedikt bleek te hebben, kwam Moore in opspraak en zag hij zich gedwongen het boek uit de handel te nemen. Dit stond vorig jaar echter een begrafenis met militaire eer niet in de weg.

Sadlers muzikale carrière raakte wat in het slop, waarna ook hij zich op het schrijven ging richten. Vanaf 1979 werkte hij aan een serie boeken rondom de Romeinse soldaat Casca Rufio Longinus, die Jezus op Golgotha een speer in de zij stak en daarna voorgoed doelloos over de aarde moest zwerven. In totaal schreef Sadler 22 afleveringen; er komen nog steeds nieuwe Casca boeken uit. De laatste jaren van Sadlers leven mogen met recht tragisch worden genoemd. Na de moord op songwriter Lee Emerson Bellamy, waarvoor hij slechts 30 dagen moest zitten, vertrok Sadler naar Guatemala. Onder nog steeds niet opgehelderde omstandigheden raakte een kogel hem tijdens een taxirit. Na een maandenlange comateuze toestand stierf hij in zijn ouderlijk huis in Tennessee.

Terug naar 1966. We mogen wel spreken van een echte hit: vijf weken op nummer één en meer dan negen miljoen keer over de toonbank gegaan. Zo mooi werd het daarna nooit meer voor Sadler en Moore, als toen bij “The Ballad of the Green Berets”:

De afgelopen dagen zat ik me flink te ergeren aan alle overspannen reacties uit progressieve hoek op het World Congress of Families. Tolerantie gaat immers twee kanten op. Omdat de NRC dit in het hoofdredactioneel commentaar prima verwoord heeft, geef ik daaraan graag alle ruimte:

Het gezin op congres

Het
vijfde World Congress of Families dat vandaag in Amsterdam is begonnen,
beschouwt zichzelf als „de voornaamste bijeenkomst van pro-family
krachten van over de gehele wereld”. Het vindt zichzelf  „religieus
neutraal”, maar tegenstanders geloven daar niets van. Een
handjevol demonstranten verzamelde zich vanochtend bij de RAI, waar het
driedaagse evenement wordt gehouden. Homofoben en seksisten zijn niet
welkom, lieten ze op spandoeken weten. Vorige week werd het pand van
het organisatiebureau beklad met anti-leuzen als ‘Christenfundi’s rot
op’.

Aan de neutraliteit van het World Congress kan worden getwijfeld, al
zijn er ook sprekers die niet uit het conservatief-religieuze segment
van de samenleving komen. Maar is die al dan niet vermeende
neutraliteit zo belangrijk? Sinds wanneer moeten congressen neutraal
zijn?

De protesten zeggen meer over het gebrek aan tolerantie bij de
tegenstanders van het congres dan van de deelnemers. Een dikke week na
de Gay Parade, de jaarlijkse homomanifestatie in Amsterdam die als een
wezenlijk en helaas noodzakelijk pleidooi voor verdraagzaamheid en
acceptatie kan worden beschouwd, is het pijnlijk dat propagandisten van
het klassieke gezin kennelijk het gevoel moet worden gegeven dat zij
juist niet welkom zijn.

Dat de Nederlandse minister voor Jeugd en Gezin, Rouvoet
(ChristenUnie), vanochtend met een videoboodschap het congres opende,
vonden sommige politici al bij voorbaat verdacht. Het Tweede Kamerlid
Van der Ham (D66) gaf aan zijn primaire taak, het achteraf controleren
van de regering, een bijzondere invulling door in schriftelijke vragen
van tevoren vast aan te geven wat de minister op het congres zou moeten
zeggen.

Dat een Nederlandse minister voor gezinszaken spreekt op een congres
over gezinszaken, kan moeilijk als abnormaal worden beschouwd. Als lid
van de ChristenUnie, een partij met voor liberalen verwerpelijke
standpunten over zaken als abortus, was Rouvoet  blijkbaar verdacht.
Maar de minister gaat wel over zijn eigen tekst, zolang hij daarmee
binnen de opvattingen van de regering blijft. En dat was met de
boodschap van Rouvoet vandaag het geval.

Hij is dan ook minister in een kabinet  van CDA, PvdA en
ChristenUnie, dat het gezin beschouwt als „een belangrijke bron voor
het kweken van betrokkenheid bij de samenleving”, aldus het
regeerakkoord uit 2007. „In het gezin worden kinderen opgevoed, wordt
geborgenheid geboden en worden essentiële waarden en normen […]
overgedragen aan volgende generaties.” Een van de eerste daden van
Rouvoet was het instellen van een jaarlijkse ‘Dag van het Gezin’.

Het staat ieder vrij andere samenlevingsverbanden te prefereren en
te belijden. En homofobe uitingen dienen met alle mogelijke legale
middelen aan de kaak te worden gesteld. Niettemin: ook de deelnemers
aan het World Congress of Families hebben recht op hun  mening, ze
mogen het gezin heilig verklaren, kunnen niet tot een pro-abortus
standpunt worden verplicht, en horen de vrijheid te hebben van hun
opvattingen te kunnen getuigen.

De beroemde regels ‘The answer, my friend, is blowin’ in the wind’ leerde ik allereerst kennen door een grap van Freek de Jonge. Bij gebrek aan kennis van Bob Dylan – die stond vroeger niet in onze platenkast, of ik heb ‘m over het hoofd gezien – ontging mij ook de portée van de grap… Deze omissie heb ik later ruimschoots goedgemaakt.

Yes, ‘n’ how many times can a man turn his head,

Pretending he just doesn’t see?

The answer, my friend, is blowin’ in the wind.

The answer is blowin’ in the wind.

In deze serie mag dit lied van Bob Dylan, een aanklacht tegen de onverschilligheid die lijflied van de strijd voor gelijke rechten werd, zeker niet ontbreken:

Terwijl de platenspeler onverkort zijn werk bleef doen, had inmiddels ook de CD-speler zijn intrede in huize Binnema gedaan.

Om het sfeerbeeld compleet te maken: kort daarvoor was ook de zwart-wit televisie eindelijk door een kleurenexemplaar vervangen. Nog wel een waarbij je om van zender te wisselen naar de tv moest lopen om op een andere knop te drukken.

De komst van de CD-speler gaf een welkome uitbreiding van de mogelijke cadeaus op mijn verjaarslijstje. Eén van de eerste CD’s die ik vervolgens kreeg was die met de ‘Grootste Hits’ van Boudewijn de Groot. Het duurde niet lang voor ik ze alle twaalf woordelijk kon meezingen. Tot de favorieten behoorden ‘Een meisje van zestien’, ‘Het land van Maas en Waal’ en zeker ‘Verdronken Vlinder’:

Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Als zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zou ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mij
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn.

Vandaag gaat het echter uiteraard over de bekende protestsong ‘Welterusten, mijnheer de president’ waarmee Boudewijn de Groot midden jaren ’60 bij het grote publiek bekend werd. Ook nu valt me weer op hoe beschaafd Hoog-Haarlems deze kritiek op de Vietnam oorlog en LBJ bezongen wordt:

Attentie voor een promotiepraatje:

Om het werk van provincie meer onder de aandacht te brengen,
maakt Noord-Holland televisieprogramma’s mogelijk waarin verschillende
taken van de provincie in de spotlights staan. Met het programma
Noord-Hollandse Helden wil de provincie mensen in het zonnetje zetten
die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan het verbeteren van de
provincie. Bijvoorbeeld op het gebied van cultuur, veiligheid, welzijn,
jeugdzorg, vrijwilligerswerk, duurzaamheid of natuurbeheer.

(…)

Dit najaar zet RTV N-H de helden van de provincie Noord-Holland in het zonnetje.

In het programma NOORD-HOLLANDSE HELDEN dat van 5 oktober iedere
maandag wordt uitgezonden, portretteren we de 16 grootste
Noord-Hollandse Helden.

Helden, omdat ze een kindje uit de sloot hebben gered of zich al
jarenlang belangeloos inzetten voor een goed doel. Maar het kan ook
iemand zijn die een milieubesparende uitvinding heeft gedaan of zijn
club het kampioenschap heeft bezorgd.

Wie de helden zijn beslist u! Ga hier naar toe om uw held of heldin op te geven. Wie al zijn aangemeld als Noord-Hollandse held kunt u hier zien.

Zo, de afdeling communicatie van de provincie kan trots op mij zijn 🙂