Categorie: Zomaar een mening

Nu Aboutaleb (PvdA) burgemeester van Rotterdam wordt en Den Haag voor Van Aartsen (VVD) koos en Utrecht voor Wolfsen (PvdA), dreigt het CDA de partij te worden van de ‘kleinsteedse’ burgemeesters. Amsterdam komt pas in 2013 weer vrij en sowieso is de kans dat de sociaal-liberale hoofdstad kiest voor een CDA burgemeester vrij klein – ik denk eerder aan een VVD’er. Alleen Den Bosch en Maastricht hebben nog een CDA burgemeester. Het is het logische gevolg van de toegenomen macht van de gemeenteraad: in weinig grote steden is het CDA sterk vertegenwoordigd (in Amsterdam bij de laatste verkiezingen maar net iets meer dan 4%) en dan moet je wel met een erg goede kandidaat komen…

Daarentegen is het CDA nog wel sterk provincies: 5 van de 12 Commissarissen der Koningin zijn van CDA-huize. Ook de VVD zit opvallend goed in de CdK’s, terwijl de PvdA nog een achterstand heeft in te halen. Mijn partij heeft één Commissaris, wat redelijk overeenkomt met de landelijke verhoudingen en ons resultaat bij de laatste Statenverkiezingen.

Terwijl GroenLinks electoraal vooral scoort in de steden (Amsterdam, Utrecht, Wageningen, Nijmegen, Leiden), leveren we vooral ‘dorpse’ burgemeesters: Koggenland, Uithoorn, Bloemendaal, Doesburg (binnenkort), Stein, Diemen, Jacobswoude, Menterwolde, Wormerland en Bergen. Net als het CDA zijn wij dus wel eens toe aan de grotere plaatsen. Wim de Gelder heeft met zijn transfer naar Alphen aan de Rijn vast het goede voorbeeld gegeven. Een gratis tip wil ik wel geven: Purmerend (79.000 inwoners) neemt binnenkort afscheid van Leen Verbeek, die CdK in Flevoland wordt. Werk aan de winkel voor onze landelijke scouting!

Dynamische, actuele, electronische reisinformatie. Elke nieuwe bus beschikt er tegenwoordig over en busbedrijven denken er hun kansen op een concessie mee te vergroten. Maar het valt mij op, als trouw reiziger van bus 80, maar vanmiddag ook in de 175, dat de informatieschermpjes nogal eens leeg zijn of zo ongenadig flikkeren dat de haltenamen onleesbaar zijn. De chauffeur die ik ernaar vroeg, meldde dat hij er helaas ook niks aan doen, "dat wordt ergens centraal geregeld".

Wat meestal nog wel blijft is de vriendelijke vrouwenstem die de volgende halte aankondigt, maar de aanduiding op het scherm inclusief verwachte aankomsttijd valt vaak weg. De reiziger kan lezen dat er geen actuele reisinformatie beschikbaar is, of nog erger: kijkt tegen een soort DOS opstart menu aan met bijbehorende foutmeldingen.

Mooi, die vooruitgang, hoe actueler en dynamischer, hoe beter. Maar dan moet-ie het wel doen natuurlijk.

Briljante samenvatting van het tweede McCain-Obama debat:

Acht jaar geleden werd John McCain op een misselijke manier door het Bush-kamp uitgeschakeld in de voorronde voor de GOP nominatie. Sindsdien heeft McCain een moeizame relatie met de president en zijn entourage gehouden. Maar toen de peilingen bleven tegenvallen, zag hij zich meer en meer gedwongen zowel het personeel als de tactieken van de Bush-clan over te nemen.

De oorspronkelijke gedachte van McCain’s campagne, gebaseerd op zijn jarenlange ervaring tegenover een junior senator uit Illinois die nog maar net komt kijken, ging met Sarah Palins komst definitief de prullebak in. Eerder had McCain met het inschakelen van Steve Schmidt al de oorspronkelijke belofte van een faire campagne vaarwel gezegd.

De ironie is dat deze twee keuzes, die waren bedoeld om McCains achterstand op Obama in te lopen, een averechts effect hebben. Sarah Palin heeft ongetwijfeld leven in de campagne gebracht, maar haar uitgesproken conservatieve opvattingen spreken wel de eigen achterban aan, alleen niet de twijfelende kiezers om wie het te doen was. Iets vergelijkbaars geldt voor de harde aanvallen op de persoon en de integriteit van Obama. Bij de geharde Republikeinse aanhang gaan ze erin als koek, maar de grote groep kiezers in het midden schrikken deze uitingen van nationalistische volkswoede alleen maar meer af.

Wie McCain de afgelopen dagen ziet, krijgt de indruk dat hij de controle over zijn campagne helemaal kwijt is. De angst en haat die de televisiespotjes en de stuitende optredens van Palin oproepen, geven hem een zichtbaar gevoel van onbehagen. Zie zijn reactie bij een van de town hall meetings, waar hij tot drie keer toe Obama verdedigt. Misschien ben ik naïef, maar het komt op mij oprecht over en het pleit absoluut voor McCain dat hij zich niet tot dit niveau verlaagt. Zoals hij in het tweede debat iedere verwijzing naar dominee Wright of Bill Ayers achterwege liet.

Het lijkt erop dat McCain zo graag president wil worden, dat hij met frisse tegenzin heeft geaccepteerd dat daar een campagne bij hoort die niet de zijne is. Maar wie vist in troebel water kan niet aan de kant blijven staan, maar wordt er zelf in meegesleurd. Naar mijn idee een historische en tragische vergissing. Zonde ook dat de bewonderenswaardige carrière van McCain op zo’n manier moet eindigen.

Arme John, je zou bijna op hem gaan stemmen.

Voor één keer samen:

Hoewel ik zelf inmiddels niet meer tot de delers, maar tot de bezitters behoor, vond ik dit toch een mooi bericht:

Ook platteland ontdekt de deelauto

AMSTERDAM – Het samen delen van een auto is niet langer uitsluitend voorbehouden aan inwoners van de grote steden. Uit onderzoek van het Kennisplatform Verkeer en Vervoer (KPVV) blijkt dat in de vier grote steden weliswaar veruit de meeste deelauto’s staan, maar dat het aantal in de rest van het land sneller toeneemt. Ook in kleine dorpjes rukt het fenomeen deelauto op.

Nederland telt zes bedrijven die deelauto’s verhuren, waaronder marktleider Greenwheels en ConnectCar. Mensen kunnen bij deze ondernemingen via internet of per telefoon een auto reserveren. Afhankelijk van de abonnementsvorm betalen zij per gereden kilometer of per gebruiksuur. De auto’s staan vaak op speciaal gereserveerde plekken.

Volgens een woordvoerder van KPVV zijn er ongeveer 20 duizend Nederlanders die soms of regelmatig gebruik maken van een deelauto. Gezamenlijk leggen zij per jaar tussen de 25 en 30 miljoen kilometers af. Per deelauto worden er gemiddeld tussen de twintig en veertig ritten gemaakt.

In de afgelopen vijf jaar is het aantal deelauto’s meer dan verdubbeld: van 769 auto’s in 2002 naar 1.632 in 2008. ‘De deelauto krijgt echt vaste grond onder de voeten in Nederland. De groei houdt waarschijnlijk verband met de hoge brandstofprijzen en toegenomen belangstelling voor het klimaat’, aldus een woordvoerder van de KPVV.

Per hoofd van de bevolking staan de meeste deelauto’s in Amsterdam (686), Diemen (15), Utrecht (180), Landsmeer (5) en Culemborg (12). Ook op het platteland kan steeds meer gebruik worden gemaakt van deelauto’s, zoals bijvoorbeeld in de plaatsen Ubbergen, Haren, Grootebroek, Drechterland en Medemblik.

Volgens de directeur van Wheels4all, dat zich vooral op niet-stedelijke gebieden richt, is de deelauto ook aantrekkelijk voor lange afstanden. ‘Een rit van 100 kilometer kost inclusief brandstof maximaal 39 euro.’ Wheels4all heeft 120 auto’s in 50 plaatsen.

Na de belspelletjes is nu ook AstroTV aan de beurt: RTL haalt deze schitterende televisie per direct van de buis. Waar moet ik op een regenachtige verveeldag nu naar kijken?

Een medewerker van TROS Radar was geïnfiltreerd in de organisatie en mocht zomaar astrologisch advies geven. Nou had ik sowieso als argeloze kijker altijd al de indruk dat die astrologen maar wat deden. Maar blijkbaar kun je er echt voor doorleren:

RTL is in verlegenheid gebracht en gaat een onderzoek doen naar de werkwijze van de leverancier van deze programma’s. De selectie van astrologen zou niet voldoen aan ‘de strenge kwaliteitsvoorwaarden’ die RTL stelt aan de ‘kennis en ervaring van de consulenten en de aard van de adviezen’. Hierover zijn volgens de zender contractuele afspraken gemaakt.

Met andere woorden, als je een opleiding hebt gedaan en al genoeg ervaring hebt met het verkondigen van deze onzin, vindt RTL het prima dat je mensen voor 80 cent per minuut lekker lang aan de praat houdt. Even de procedure aanscherpen en Astro TV is gezellig terug.

Meestal vind ik het vooral lachwekkend, maar één uitzending is mij als tragisch dieptepunt bijgebleven. Eén van de ‘ervaren consulenten’ kreeg allerlei boodschappen door als hij met zijn hand over een papier wreef en daar af en toe wat aanwijzingen bijkrabbelde. De vrouw die hij aan de lijn kreeg, die al tamelijk labiel overkwam, maakte zich grote zorgen over de mogelijkheid dat haar man voor de derde keer naar Afghanistan of Irak zou moeten. Na enig wrijven en gepeins was de conclusie dat helaas manlief opnieuw uitgezonden zou worden, ‘maar dat was voor een goede zaak’. Voorzover de vrouw nog niet in tranen was, had onze consulent dat nu echt voor elkaar, maar hij bleef gezellig doorkeuvelen over onze plicht om overal vrede te stichten.

Voor dat soort mensen is een uitzendverbod eigenlijk niet genoeg, maar het is tenminste een noodzakelijke eerste stap.