Auteur: Harmen Binnema

Geplaatst op

Political song II: Boudewijn de Groot – Welterusten, mijnheer de president (1966)

Terwijl de platenspeler onverkort zijn werk bleef doen, had inmiddels ook de CD-speler zijn intrede in huize Binnema gedaan.

Om het sfeerbeeld compleet te maken: kort daarvoor was ook de zwart-wit televisie eindelijk door een kleurenexemplaar vervangen. Nog wel een waarbij je om van zender te wisselen naar de tv moest lopen om op een andere knop te drukken.

De komst van de CD-speler gaf een welkome uitbreiding van de mogelijke cadeaus op mijn verjaarslijstje. Eén van de eerste CD’s die ik vervolgens kreeg was die met de ‘Grootste Hits’ van Boudewijn de Groot. Het duurde niet lang voor ik ze alle twaalf woordelijk kon meezingen. Tot de favorieten behoorden ‘Een meisje van zestien’, ‘Het land van Maas en Waal’ en zeker ‘Verdronken Vlinder’:

Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Als zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zou ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mij
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn.

Vandaag gaat het echter uiteraard over de bekende protestsong ‘Welterusten, mijnheer de president’ waarmee Boudewijn de Groot midden jaren ’60 bij het grote publiek bekend werd. Ook nu valt me weer op hoe beschaafd Hoog-Haarlems deze kritiek op de Vietnam oorlog en LBJ bezongen wordt:

Geplaatst op

Noord-Hollandse helden

Attentie voor een promotiepraatje:

Om het werk van provincie meer onder de aandacht te brengen,
maakt Noord-Holland televisieprogramma’s mogelijk waarin verschillende
taken van de provincie in de spotlights staan. Met het programma
Noord-Hollandse Helden wil de provincie mensen in het zonnetje zetten
die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan het verbeteren van de
provincie. Bijvoorbeeld op het gebied van cultuur, veiligheid, welzijn,
jeugdzorg, vrijwilligerswerk, duurzaamheid of natuurbeheer.

(…)

Dit najaar zet RTV N-H de helden van de provincie Noord-Holland in het zonnetje.


In het programma NOORD-HOLLANDSE HELDEN dat van 5 oktober iedere
maandag wordt uitgezonden, portretteren we de 16 grootste
Noord-Hollandse Helden.


Helden, omdat ze een kindje uit de sloot hebben gered of zich al
jarenlang belangeloos inzetten voor een goed doel. Maar het kan ook
iemand zijn die een milieubesparende uitvinding heeft gedaan of zijn
club het kampioenschap heeft bezorgd.


Wie de helden zijn beslist u! Ga hier naar toe om uw held of heldin op te geven. Wie al zijn aangemeld als Noord-Hollandse held kunt u hier zien.

Zo, de afdeling communicatie van de provincie kan trots op mij zijn 🙂

Geplaatst op

Jezus en de EO

Met dank aan niemand minder dan Seth Gaaikema (nooit gedacht dat ik hem nog eens zou citeren):

Toen Jezus in Jeruzalem

Toen Jezus in Jeruzalem
Zijn grote taak verrichte
Wist Hij niet dat ze eens voor Hem
De EO op zouden richten.

Had Hij het geweten, had Hij beslist
Een aardig briefje geschreven.
‘Een hele omroep? En dat voor Mij?
Is dat niet wat overdreven?

Dus op uw vriendelijke initiatief
Antwoord Ik hier bij dezes:
Heel goed bedoeld, maar liever niet.
De hartelijke groeten. Jezus.’

Geplaatst op

Political song I: Randy Newman – Political Science (1972)

Wij hadden thuis twee platen van Randy Newman. Toen ik een jaar of 11,12 was, heb ik die grijsgedraaid. Op Randy Newman Live was ‘My Old Kentucky Home’ favoriet, eerlijk gezegd meer vanwege de muziek en de sfeer dan dat ik toen de spot en ironie over het o zo goede leven al doorhad:

Oh, the sun shines bright on my old Kentucky home
And the young folks roll on the floor
Oh, the sun shines bright on my old Kentucky home
Keep them hard times away  from my door.

De andere plaat was Sail Away, waarvan ik me vooral ‘Lonely at the Top’ herinner, ‘Last Night I had a Dream’ en – al was het alleen om de titel – ‘Simon Smith and the Amazing Dancing Bear’. Het briljante ‘God’s Song’ staat ook op deze plaat, maar de waardering hiervoor had eveneens nog wat tijd en rijpheid nodig:

I burn down your cities / how blind you must be
I take from you your children / and you say how blessed are we
You must all be crazy / to put your faith in me
That’s why I love mankind

De merkwaardigste hernieuwde kennismaking had ik echter zo’n 12 jaar geleden als eerstejaars politicologie. Bij toeval stuitte ik op ‘Political Science’ en meende oprecht een nieuwe song van Randy Newman te hebben ontdekt. Maar het bleek niets meer of minder dan het al vele malen beluisterde begin van de B-kant van Sail Away. Op een of andere manier had ik de link nooit gelegd tussen ‘Drop the Big One’ en de politieke wetenschap. Bij dezen dan, om het allemaal goed te maken, zowel in oude als nieuwe versie:

 


Geplaatst op

Ruben Darío

Om toch nog het vakantiegevoel een beetje vast te houden en als klein eerbetoon aan de grootste dichter van Nicaragua:

Nocturno

Los que auscultasteis el corazón de la noche,

los que por el insomnio tenaz habéis oído
el cerrar de una puerta, el resonar de un coche
lejano, un eco vago, un ligero rüido…

En los instantes del silencio misteriosos,
cuando surgen de su prisión los olvidados,

en la hora de los muertos, en la hora del reposo,
sabréis leer estos versos de amargor impregnados…

Como en un vaso vierto en ellos mis dolores
de lejanos recuerdos y desgracias funestas,

y las tristes nostalgias de mi alma, ebria de flores,
y el duelo de mi corazón, triste de fiestas.

Y el pesar de no ser lo que yo hubiera sido,
y la pérdida del reino que estaba para mí,

el pensar que un instante pude no haber nacido,
¡y el sueño que es mi vida desde que yo nací!

Todo esto viene en medio del silencio profundo
en que la noche envuelve la terrena ilusión,

y siento como un eco del corazón del mundo
que penetra y conmueve mi propio corazón.


Geplaatst op

Over beeldvorming en feiten

Er zijn van die momenten dat de politieke realiteit weinig meer te maken heeft met de feiten of rechtvaardigheid, maar zij zich onvermijdelijk in onprettige vorm aan je opdringt. Vandaag was zo’n dag.

’s Ochtends was ik nog vol goede moed naar Culemborg vertrokken, waar ik met de USBO collega’s een onderzoeksdag had. Maar al voor ik het prachtige oude stadhuis kon betreden, had ik de nodige telefoontjes gehad over wat de kwestie-Borghouts is gaan heten. De uitkomst aan het eind van de dag is duidelijk: onze Commissaris legt zijn functie als bestuurslid van het ABP neer.

Het begon allemaal met het debat dat we in Provinciale Staten hadden op 15 juni. In dat debat besloot de Commissaris van de Koningin om zijn provinciale (politieke) portefeuilles neer te leggen. We hebben het dan over onderwerpen als juridische zaken, Paviljoen Welgelegen, facilitaire zaken etc. Daarnaast zegde hij toe met de fractievoorzitters te gaan spreken over het verminderen van zijn nevenfuncties. De Staten waren het hiermee in grote meerderheid tevreden: een verdergaande motie van de PvdA om alle bijbanen op te zeggen werd alleen door de SP gesteund.

Op 29 juni hadden we vroeg in de ochtend het bewuste gesprek met de Commissaris. De uitkomst daarvan was dat Borghouts vier nevenfuncties zou neerleggen en nog eens twee per januari 2011 (dus zes in totaal). Bovendien zou per 1 augustus een nieuwe ABP voorzitter aantreden, zodat zijn interim-periode daar voorbij zou zijn. Een klus waar hij pas na lang aandringen aan was begonnen, omdat een zoektocht van ruim een half jaar nog geen nieuwe voorzitter had opgeleverd. Wel zou Borghouts bestuurslid blijven, zoals hij dat al vele jaren is zonder dat één enkele partij in de Staten daar ooit een probleem van heeft gemaakt. niet onbelangrijk: over geen van de andere nevenfuncties heeft ooit iemand gezegd dat die niet te combineren zouden zijn met het Commissarisschap of dat Borghouts daardoor te weinig aandacht voor de provincie had! Niemand heeft ook kunnen aantonen dat de nevenfuncties iets te maken hebben met wat in IJsland is gebeurd. Ik heb dan ook aangegeven dat ik geen fan van ben dit soort symboolpolitiek.

In de dagen daarna bleken met name de PvdA en het CDA nog een stap verder te willen gaan. Zij vonden dat Borghouts ook geen bestuurslid van het ABP meer kon zijn. Donderdagavond kreeg ik van de PvdA te horen dat zij een motie van wantrouwen wilde indienen (gesteund door het CDA) wanneer Borghouts niet vóór maandag 12.00 zijn functie bij het ABP zou neerleggen. De PvdA meldde dat Borghouts had toegezegd al zijn nevenfuncties neer te leggen en dat hij ‘terugtrekkende bewegingen maakte‘, quod non. Wie bij de vergadering was weet dat, of kijk nog eens naar de uitzending van Knevel & Van den Brink.

Naar mijn mening een overtrokken en onaangename reactie. Het blijft gissen welke motieven werkelijk hierachter zitten, maar met de feitelijke rol van de Commissaris in het Landsbanki verhaal heeft dit helemaal niets meer te maken. Ik vond en vind het ook merkwaardig te constateren dat aan de ene kant in de Staten uitgesproken wordt dat de Commissaris de kans moet krijgen zijn gezag te herstellen en het vertrouwen van de Noord-Hollandse bevolking terug te winnen en aan de andere kant partijen uit diezelfde Staten telkens een nieuwe aanleiding tot beschadiging lijken te vinden.

Met tegenzin heb ik me bij de situatie neergelegd die nu is ontstaan en heb ik het besluit van Harry Borghouts om op te stappen bij het ABP gerespecteerd. Maar een nare smaak houd ik er onmiskenbaar wel aan over.

Geplaatst op

De kramp van links

Vanavond kreeg ik een mailtje doorgestuurd met het verzoek om een online petitie te ondertekenen. Tegen Geert Wilders en zijn Partij voor de Vrijheid. Door mijn naam en woonplaats in te vullen, zou ik bevestigen dat ik "kleur beken" en mij uitspreek "tegen de intolerante en discriminerende standpunten van de PVV".

Ik ga niet tekenen.

Vooropgesteld: ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van de initiatiefnemers. Maar ik heb geen zin mijn naam te zetten onder de zoveelste voorspelbare, krachteloze oproep die niet meer zegt dan ‘foei foei foei Geert!’ Die laat zien dat we lekker als linkse, politiek correcte types onder elkaar hard roepen hoe erg wij racisme vinden en hoe erg de vijand uit Venlo is. Ik voel er niet voor om bij te dragen aan de nutteloosheid van het preken voor eigen parochie.

Als we op deze manier met Wilders en PVV blijven omgaan, zal het nooit wat worden. Zeker wanneer de schijnbaar onvermijdelijke verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog en Hitler om de hoek komen kijken. Ella Vogelaar vergeleek de opkomst van Wilders met het nationaal-socialisme. Dichterbij huis zei Tjeerd Talsma, mijn PvdA-collega in de Staten, dat als de discriminatie van jongeren met ‘zeg maar een multiculturele achtergrond’ doorgaat, ‘een Kristallnacht niet zo erg ver weg is’.

De andere reactie van links is overigens net zo tenenkrommend: Wilders wordt bijkans doodgeknuffeld. Ja, zijn oplossingen zijn misschien wat radicaal of onuitvoerbaar, maar het is zo goed dat hij de problemen benoemt. Maar een effectief weerwoord begint juist bij de definitie van wat de échte problemen zijn en hoe groot (of klein) die eigenlijk zijn. 

Zoals Jos de Beus terecht betoogde, wordt het tijd voor een serieus inhoudelijk antwoord op het verhaal van Wilders. Dat antwoord is er zonder enige twijfel, of het nu gaat om Wilders’ ondeugdelijke analyse, kromme argumenten of gemankeerde oplossingen. Want in alle opzichten schiet Wilders tekort. Vrienden van links, het wordt tijd! Want de kramp van morele verhevenheid is net zo erg als die van de huichelachtige omarming.