Harmen Binnema

Boefje toch!

GroenLinks-Kamerlid Duyvendak bekent inbraak

DEN HAAG – Tweede Kamerlid Wijnand Duyvendak (GroenLinks) bekent dat hij in 1985 betrokken was bij een inbraak in het ministerie van Economische Zaken.

Hij schrijft dat in het boek Klimaatactivist in de politiek, dat 20 augustus wordt gepresenteerd in Amsterdam.

‘Mijn eerste milieuactie vlakbij het Binnenhof stamt uit 1985 en was een inbraak in het ministerie van Economische Zaken’, aldus Duyvendak woensdag zelf in de uitnodiging.

De buit bestond uit plannen voor nieuwe kerncentrales. ‘Minister Van Aardenne kwam in het nauw, de actie was een groot succes. Niemand heeft ooit geweten wie er in deze actiegroep zaten.’

Duyvendak was voor zijn Kamerlidmaatschap in 2002 actief in de milieubeweging. Hij was onder meer directeur van Milieudefensie.

Duyvendak wil tot de presentatie niet ingaan op de inhoud van het boek, zo liet hij woensdag weten.

Zou bij deze inbraak ook de lievelingspen van staatssecretaris Frits Bolkestein meegenomen zijn?

Sinds gisteravond ben ik weer terug van mijn kortweekse bezoek aan Wenen en Salzburg. Nou is het heel verleidelijk uitgebreid te verhalen over het spoor van Mozart dat ik ben gevolgd, de fraaie concerten die ik heb gehoord, de mooie schilderijen die ik heb gezien en de heerlijke sfeer die ik heb mogen proeven. Maar ja, ik ben en blijf politicoloog/politicus… Dus in plaats daarvan zal het gaan over de aanstaande verkiezingen in Oostenrijk en dan in het bijzonder over de Oostenrijkse Groenen.

Dankzij mijn bezoek aan het parlement, kijkend naar het aantal stoelen in de vergaderzaal, realiseerde ik mij weer hoe sterk de Groenen in Oostenrijk zijn. Bij de laatste verkiezingen (2006) haalden zij maar liefst 11% van de stemmen, een resultaat waar GroenLinks alleen maar van kan dromen (sterker nog: wij zouden met moeite de kiesdrempel hebben gehaald). Daarmee zijn de Groenen even groot als de FPÖ – de vroegere partij van Jörg Haider.

Er zijn vervroegde verkiezingen omdat de rood-zwarte Große Koalition van ÖVP en SPÖ het al na 1½ jaar niet meer ziet zitten. Zoals SPÖ-lijsttrekker Werner Faymann ons vanaf grote rode posters schijnheilig toelacht: "Genug gestritten". Vanaf nu geen beloften meer die niet waargemaakt, een nieuwe stijl van politiek bedrijven. ÖVP-leider Wilhelm Molterer, die dat uit de mond van de coalitiepartner niet echt geloofwaardig vindt klinkten, belooft zo ongeveer hetzelfde.

Maar ik zou het over de Groenen hebben. Interessant vond ik dat er in de media uitgebreid werd gespeculeerd over een nieuwe kans voor zogenaamde zwart-groene coalitie, oftewel met de ÖVP. Deze coalitie, waartoe in 2003 ook een poging werd gedaan en die er toen niet kwam – volgens sommigen vanwege de onbuigzaamheid van Schüssel, volgens anderen door de fundi’s aan groene zijde – zou opnieuw een serieuze optie zijn. Met natuurlijk nog wel de nodige inhoudelijke hordes te overwinnen, bijvoorbeeld wat betreft asielbeleid, en de grote vraag of deze partijen samen wel een meerderheid zal halen. Maar boeiend is deze onconventionele combinatie wel (en zo goed als ondenkbaar in Nederland). Ook de uitdrukkelijke wens om mee te regeren, getuigt van een zelfverzekerde en ambitieuze Groene partij.

Het andere wat mij opviel was niet de SPÖ, maar vooral het Liberales Forum (zo’n 15 jaar door Heide Schmidt opgericht uit protest tegen de FPÖ koers onder Haider) als belangrijkste concurrent wordt gezien. Het zegt veel over de positionering van de Groenen, die veel nadrukkelijker dan bijvoorbeeld GroenLinks, groen als centrum van hun ideologie hebben. Overigens geldt dit eigenlijk voor vrijwel alle groene partijen in Europa, die als groene beweging zijn ontstaaan en niet uit een fusie van linkse partijen die het label groen hebben toegevoegd. Tegelijk komen de opvattingen over ‘sociaal’  en ’tolerant’  sterk met die van GroenLinks overeen. Maar het uitgangspunt is anders én in mijn ogen helderder en sterker dan dat van GroenLinks. Precies wat ik bedoelde toen ik een tijdje terug schreef over stevige strategische keuzes die gemaakt moeten worden.

Na 15 jaar weer op tournee en hoe! Wat een stem, wat een muziek, wat een stijl, wat een diepgang, wat een spanning en niet te vergeten die ontwapenende glimlach! Een genot om hierbij te mogen zijn. Ik heb het uiteraard over Leonard Cohen in het Westerpark.

Menno Pot vat het in de Volkskrant heel mooi samen:

Hoe zou het met hem zijn? De 73-jarige gaf het antwoord maar meteen tijdens het openingslied, door trefzeker en glaszuiver te zingen en soepel door de knieën te gaan naast Javier Mas, de Spanjaard die zo virtuoos akoestische snaarinstrumenten van alle soorten en maten bespeelde (van Spaanse gitaar tot de luitachtige bandurria).

Twijfel weg
Toen het eerste lied voltooid was, smolt de laatste twijfel weg: hier stond geen man die, bestolen en berooid, even kwam ‘cashen’. In het oude gezicht schitterden de dankbare ogen van een blij jongetje, intens gelukkig dat hij zijn liedjes weer mocht zingen voor zo veel mensen. ‘Bedankt dat u er staat, zo in de kou,’ richtte hij zich na bijna een uur tot zijn publiek. ‘Het is een eer om voor u te spelen.’

Leonard Cohen ontroerde vanaf de eerste noten en zou dat ruim tweeënhalf uur blijven doen. Geen moment verslapte de aandacht, ook al dankzij de voortreffelijke begeleidingsband, die zó subtiel musiceerde dat je soms haast vergat dat ze er stonden. Maar wat werd er voortreffelijk gemusiceerd door de dienstbare muzikanten en zangeressen (drie in getal), die zich liefdevol ondergeschikt maakten aan de majestueuze bas van Cohen, die als dank hun namen noemde, telkens opnieuw: ‘master of breath’ Dino Soldo (blaasinstrumenten), ‘prince of precision’ Rafael Gayol (drums) en natuurlijk de prachtige zusjes Webb, met hun engelenstemmen.

Hele carrière
Uit alle fasen van Cohens carrière kwamen songs voorbij: In My Secret Life van het vrij recente Ten New Songs (2001), vier stukken van The Future (1992) en zelfs zes van I’m Your Man (1988). Met zelfspot, in Tower Of Song: ‘My friends are gone and my hair is grey/ I ache in places where I used to play’. Cohen, de charmeur in stemmig zwart, weigerde zijn voorstelling op te bouwen rond de babyboomfavorieten van rond 1970. Hij is altijd goede platen blijven maken en zong in Amsterdam ook voor talloze twintigers en dertigers.

Liefde tastbaar
Ze kwamen natuurlijk wél: So Long, Marianne en Sisters Of Mercy in de toegift, Bird On The Wire al voor de pauze en, vlak erna, het 41 jaar oude Suzanne, door Cohen uitgevoerd zoals je had gehoopt dat hij het doen zou, zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar.

Stukgedraaid of niet, in het Westerpark was Cohens liefde voor Suzanne bijna tastbaar. Achter het podium ging de zon onder. Boven de muisstille menigte hielden zelfs de weergoden het even niet meer droog.

Er zijn van die bijzondere ervaringen die je later aan je kinderen en kleinkinderen wilt doorvertellen. Leonard Cohen, Westerpark, 12 juli 2008, is bij dezen met stip binnengekomen…