Over politiek, wetenschap, voetbal en muziek
Met dank aan niemand minder dan Seth Gaaikema (nooit gedacht dat ik hem nog eens zou citeren):
Toen Jezus in Jeruzalem
Toen Jezus in Jeruzalem
Zijn grote taak verrichte
Wist Hij niet dat ze eens voor Hem
De EO op zouden richten.Had Hij het geweten, had Hij beslist
Een aardig briefje geschreven.
‘Een hele omroep? En dat voor Mij?
Is dat niet wat overdreven?Dus op uw vriendelijke initiatief
Antwoord Ik hier bij dezes:
Heel goed bedoeld, maar liever niet.
De hartelijke groeten. Jezus.’
Wij hadden thuis twee platen van Randy Newman. Toen ik een jaar of 11,12 was, heb ik die grijsgedraaid. Op Randy Newman Live was ‘My Old Kentucky Home’ favoriet, eerlijk gezegd meer vanwege de muziek en de sfeer dan dat ik toen de spot en ironie over het o zo goede leven al doorhad:
Oh, the sun shines bright on my old Kentucky home
And the young folks roll on the floor
Oh, the sun shines bright on my old Kentucky home
Keep them hard times away from my door.
De andere plaat was Sail Away, waarvan ik me vooral ‘Lonely at the Top’ herinner, ‘Last Night I had a Dream’ en – al was het alleen om de titel – ‘Simon Smith and the Amazing Dancing Bear’. Het briljante ‘God’s Song’ staat ook op deze plaat, maar de waardering hiervoor had eveneens nog wat tijd en rijpheid nodig:
I burn down your cities / how blind you must be
I take from you your children / and you say how blessed are we
You must all be crazy / to put your faith in me
That’s why I love mankind
De merkwaardigste hernieuwde kennismaking had ik echter zo’n 12 jaar geleden als eerstejaars politicologie. Bij toeval stuitte ik op ‘Political Science’ en meende oprecht een nieuwe song van Randy Newman te hebben ontdekt. Maar het bleek niets meer of minder dan het al vele malen beluisterde begin van de B-kant van Sail Away. Op een of andere manier had ik de link nooit gelegd tussen ‘Drop the Big One’ en de politieke wetenschap. Bij dezen dan, om het allemaal goed te maken, zowel in oude als nieuwe versie:
Om toch nog het vakantiegevoel een beetje vast te houden en als klein eerbetoon aan de grootste dichter van Nicaragua:
Nocturno
Los que auscultasteis el corazón de la noche,
los que por el insomnio tenaz habéis oído
el cerrar de una puerta, el resonar de un coche
lejano, un eco vago, un ligero rüido…
En los instantes del silencio misteriosos,
cuando surgen de su prisión los olvidados,
en la hora de los muertos, en la hora del reposo,
sabréis leer estos versos de amargor impregnados…
Como en un vaso vierto en ellos mis dolores
de lejanos recuerdos y desgracias funestas,
y las tristes nostalgias de mi alma, ebria de flores,
y el duelo de mi corazón, triste de fiestas.
Y el pesar de no ser lo que yo hubiera sido,
y la pérdida del reino que estaba para mí,
el pensar que un instante pude no haber nacido,
¡y el sueño que es mi vida desde que yo nací!
Todo esto viene en medio del silencio profundo
en que la noche envuelve la terrena ilusión,
y siento como un eco del corazón del mundo
que penetra y conmueve mi propio corazón.
Er zijn van die momenten dat de politieke realiteit weinig meer te maken heeft met de feiten of rechtvaardigheid, maar zij zich onvermijdelijk in onprettige vorm aan je opdringt. Vandaag was zo’n dag.
’s Ochtends was ik nog vol goede moed naar Culemborg vertrokken, waar ik met de USBO collega’s een onderzoeksdag had. Maar al voor ik het prachtige oude stadhuis kon betreden, had ik de nodige telefoontjes gehad over wat de kwestie-Borghouts is gaan heten. De uitkomst aan het eind van de dag is duidelijk: onze Commissaris legt zijn functie als bestuurslid van het ABP neer.
Het begon allemaal met het debat dat we in Provinciale Staten hadden op 15 juni. In dat debat besloot de Commissaris van de Koningin om zijn provinciale (politieke) portefeuilles neer te leggen. We hebben het dan over onderwerpen als juridische zaken, Paviljoen Welgelegen, facilitaire zaken etc. Daarnaast zegde hij toe met de fractievoorzitters te gaan spreken over het verminderen van zijn nevenfuncties. De Staten waren het hiermee in grote meerderheid tevreden: een verdergaande motie van de PvdA om alle bijbanen op te zeggen werd alleen door de SP gesteund.
Op 29 juni hadden we vroeg in de ochtend het bewuste gesprek met de Commissaris. De uitkomst daarvan was dat Borghouts vier nevenfuncties zou neerleggen en nog eens twee per januari 2011 (dus zes in totaal). Bovendien zou per 1 augustus een nieuwe ABP voorzitter aantreden, zodat zijn interim-periode daar voorbij zou zijn. Een klus waar hij pas na lang aandringen aan was begonnen, omdat een zoektocht van ruim een half jaar nog geen nieuwe voorzitter had opgeleverd. Wel zou Borghouts bestuurslid blijven, zoals hij dat al vele jaren is zonder dat één enkele partij in de Staten daar ooit een probleem van heeft gemaakt. niet onbelangrijk: over geen van de andere nevenfuncties heeft ooit iemand gezegd dat die niet te combineren zouden zijn met het Commissarisschap of dat Borghouts daardoor te weinig aandacht voor de provincie had! Niemand heeft ook kunnen aantonen dat de nevenfuncties iets te maken hebben met wat in IJsland is gebeurd. Ik heb dan ook aangegeven dat ik geen fan van ben dit soort symboolpolitiek.
In de dagen daarna bleken met name de PvdA en het CDA nog een stap verder te willen gaan. Zij vonden dat Borghouts ook geen bestuurslid van het ABP meer kon zijn. Donderdagavond kreeg ik van de PvdA te horen dat zij een motie van wantrouwen wilde indienen (gesteund door het CDA) wanneer Borghouts niet vóór maandag 12.00 zijn functie bij het ABP zou neerleggen. De PvdA meldde dat Borghouts had toegezegd al zijn nevenfuncties neer te leggen en dat hij ‘terugtrekkende bewegingen maakte‘, quod non. Wie bij de vergadering was weet dat, of kijk nog eens naar de uitzending van Knevel & Van den Brink.
Naar mijn mening een overtrokken en onaangename reactie. Het blijft gissen welke motieven werkelijk hierachter zitten, maar met de feitelijke rol van de Commissaris in het Landsbanki verhaal heeft dit helemaal niets meer te maken. Ik vond en vind het ook merkwaardig te constateren dat aan de ene kant in de Staten uitgesproken wordt dat de Commissaris de kans moet krijgen zijn gezag te herstellen en het vertrouwen van de Noord-Hollandse bevolking terug te winnen en aan de andere kant partijen uit diezelfde Staten telkens een nieuwe aanleiding tot beschadiging lijken te vinden.
Met tegenzin heb ik me bij de situatie neergelegd die nu is ontstaan en heb ik het besluit van Harry Borghouts om op te stappen bij het ABP gerespecteerd. Maar een nare smaak houd ik er onmiskenbaar wel aan over.
Vanavond kreeg ik een mailtje doorgestuurd met het verzoek om een online petitie te ondertekenen. Tegen Geert Wilders en zijn Partij voor de Vrijheid. Door mijn naam en woonplaats in te vullen, zou ik bevestigen dat ik "kleur beken" en mij uitspreek "tegen de intolerante en discriminerende standpunten van de PVV".
Ik ga niet tekenen.
Vooropgesteld: ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van de initiatiefnemers. Maar ik heb geen zin mijn naam te zetten onder de zoveelste voorspelbare, krachteloze oproep die niet meer zegt dan ‘foei foei foei Geert!’ Die laat zien dat we lekker als linkse, politiek correcte types onder elkaar hard roepen hoe erg wij racisme vinden en hoe erg de vijand uit Venlo is. Ik voel er niet voor om bij te dragen aan de nutteloosheid van het preken voor eigen parochie.
Als we op deze manier met Wilders en PVV blijven omgaan, zal het nooit wat worden. Zeker wanneer de schijnbaar onvermijdelijke verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog en Hitler om de hoek komen kijken. Ella Vogelaar vergeleek de opkomst van Wilders met het nationaal-socialisme. Dichterbij huis zei Tjeerd Talsma, mijn PvdA-collega in de Staten, dat als de discriminatie van jongeren met ‘zeg maar een multiculturele achtergrond’ doorgaat, ‘een Kristallnacht niet zo erg ver weg is’.
De andere reactie van links is overigens net zo tenenkrommend: Wilders wordt bijkans doodgeknuffeld. Ja, zijn oplossingen zijn misschien wat radicaal of onuitvoerbaar, maar het is zo goed dat hij de problemen benoemt. Maar een effectief weerwoord begint juist bij de definitie van wat de échte problemen zijn en hoe groot (of klein) die eigenlijk zijn.
Zoals Jos de Beus terecht betoogde, wordt het tijd voor een serieus inhoudelijk antwoord op het verhaal van Wilders. Dat antwoord is er zonder enige twijfel, of het nu gaat om Wilders’ ondeugdelijke analyse, kromme argumenten of gemankeerde oplossingen. Want in alle opzichten schiet Wilders tekort. Vrienden van links, het wordt tijd! Want de kramp van morele verhevenheid is net zo erg als die van de huichelachtige omarming.
Op dit soort momenten ben ik blij met de nuchterheid en nuance van GroenLinksers:
Bijna tweederde (64 procent) van de Nederlanders
vindt het niet terecht dat minister Wouter Bos (Financiën) zijn
zonnebril declareerde, nadat hij die bij een EU-vergadering in Brussel
was kwijtgeraakt. Dat blijkt uit een peiling van Maurice de Hond.
Diegenen die het declaratiegedrag van Bos afwijzen, bevinden zich
vooral onder de PVV-stemmers (87 procent) en bij de SP (83 procent).
Alleen bij de PvdA en bij GroenLinks is een meerderheid het eens met de
declaratie.Uit
de peiling van De Hond blijkt dat Nederlanders tamelijk wantrouwend
staan tegenover hun politici waar het gaat om declaratiegedrag. Een
meerderheid van 56 procent denkt dat ministers, burgemeesters en
wethouders zich in het algemeen niet houden aan de regels. Het meeste
wantrouwen zit bij PVV’ers, de SP en de VVD. Het meeste vertrouwen is
er bij de GroenLinks-achterban en bij de ChristenUnie.
In het kader van mijn Lentenota ontwijkend gedrag: