De strijd om het lijsttrekkerschap nadert zijn ontknoping. Er zijn inmiddels voldoende debatten geweest om een goede indruk te krijgen van alle vijf kandidaten, al begrijp ik ook goed dat sommigen nog tot het laatste moment blijven wikken en wegen. In elk geval is er volop goed nieuws voor Bas. Gisteren maakte vanuit het hoge noorden het Groningse raadslid Mattias zijn steun bekend:
Juist vanuit Brussel is zo veel te bereiken! Ik weet dat Bas dat ook
weet. Ik weet dat hij zich met hart en ziel zal inzetten voor de
GroenLinkse en Europese zaak. En ik weet dat hij inhoudelijk de vloer
aan kan vegen met zijn tegenkandidaten, op meer terreinen dan alleen
groen.
Vandaag voegde mijn collega-Statenlid uit Utrecht Jasper zich in deze rij, al geeft hij tegelijk ook eerlijk zijn reserves bij de keuze weer:
En zo voel ik mij gedwongen te melden dat Bas Eickhout, hoewel met
tegenzin, mijn favoriete kandidaat is. Met tegenzin, omdat hij mij toch
echt te liberaal is. Maar ook die te liberale standpunten weet hij in
het debat wonderwel overeind te houden. Hij is duidelijk de sterkste
debater en weet in simpele bewoordingen uiteen te zetten waar hem nu de
schoen wringt.
Enkele kilometers westelijker is ook Haags raadslid Arnoud er eindelijk uit, nadat hij de spanning vakkundig had opgebouwd:
Ik verwacht dat Eickhout beter als tegengif dient voor Van de Camp (CDA)
en Van Baalen (VVD) vanwege zijn uitstraling en debatkwaliteiten en
daarnaast een aantrekkelijk alternatief is voor de pro-Europese kiezers
van PvdA en D66. Ik verwacht dat hij in het parlement prima tot zijn
recht komt, als een zeer gedreven en intelligent Europarlementariër.
Naast degenen die al via de website van Bas lieten weten zijn kandidatuur te steunen, mooi te zien dat Bas ook door zijn optreden in de debatten GroenLinksers weet te overtuigen. Het is immers straks in de Europese campagne ook zaak mensen aan te spreken die niet tot het bekende clubje sympathisanten behoren, maar nieuwe groepen aan je te binden. Ik denk dat Bas daar bij uitstek toe in staat zal zijn.
Intussen verbaas ik mij over het feit dat de Tweede Kamerleden blijkbaar hebben afgesproken geen voorkeur uit te spreken. Alleen Mariko Peters is, omdat zij met verlof was, er tussendoor geglipt en heeft per ongeluk verklapt voor wie zij is. Ook voor de Eerste Kamerleden geldt de afspraak blijkbaar niet, want zij steunen hun medesenator openlijk.
Wat zou de reden voor deze terughoudendheid toch zijn? Ik kan me twee argumenten voorstellen. Het eerste is: we zullen straks met elkaar moeten samenwerken en als het dan onverhoopt iemand anders wordt dan mijn voorkeur, geeft dat scheve gezichten, neemt hij of zij mij iets kwalijk. Het tweede is dat de voorkeur van een Kamerlid grote invloed kan hebben op de keuze van de leden.
Om met het laatste te beginnen: dat vind ik een onderschatting van de dwarse denkkracht en gezonde eigenwijsheid van onze leden. Steunbetuigingen her en der zijn een prettige steun in de rug, maar of ze nou echt doorslaggevend zijn voor de keuze? Het eerste argument snijdt goed beschouwd ook geen hout. Hoeveel prominente Democraten hebben zich niet voor Edwards of Clinton uitgesproken, terwijl zij nu prima gaan samenwerken met Obama? En wij zijn toch niet van het adagium: you’re either with me, or against me? Oftewel, een keus voor één van de kandidaten is geen diskwalificatie van de anderen. Dus die krampachtige neutrale houding is nergens voor nodig.
