In de afgelopen dagen bewust even niet op mijn weblog geschreven en ook de verleiding weerstaan om uitgebreid op alle reacties in te gaan die hier worden achtergelaten. Dat was niet makkelijk, want ik wil graag in alle openheid schrijven over alles wat er gaande is. Ook herkende ik in een aantal reacties mijn eigen opvattingen of was ik juist onaangenaam getroffen door de ongekende felheid of juist onverschillige luchtigheid. Maar in dit soort ingewikkelde processen is het verstandiger niet meer te vertellen dan strikt noodzakelijk is, want ik weet maar al te goed hoe belangrijk het is de juiste woorden te kiezen.
Zoals bekend mag zijn uit de diverse berichten in de media weten we wie verantwoordelijk was voor de ongeldige stem. Naar aanleiding daarvan hebben we vrijdag indringend met elkaar gesproken als fractie, met niet verwonderlijk de nodige emoties over de onaangename sfeer waarin we de dagen daarvoor alle vijf verkeerd hadden. Gezien het feit dat alles nog vers is, hebben we besloten even een rustpauze in te lassen zodat iedereen kan nadenken over de vraag hoe nu verder. Dus geen overhaaste beslissingen in the heat of the moment.
Het zijn – eufemistisch gezegd – niet de leukste dagen uit mijn nog jonge politieke loopbaan geweest. Waarom moet mij dit overkomen en: had ik iets kunnen doen om het te voorkomen? Politiek is een hard en soms onbarmhartig vak. Ik ben daarom ook zo blij met de steun die ik van heel veel verschillende mensen heb gekregen, binnen en buiten GroenLinks, van gewoon lid tot partijtop. Zolang politiek mij ook met zulke mensen in aanraking brengt, geeft mij dat de kracht om hoopvol en optimistisch door te blijven gaan!