Dankzij de trouwe mails van Psycho Dad wist ik al van de massale mail-actie, maar nu heeft het Noordhollands Dagblad het ook officieel bevestigd. Het afwijzen van de motorcrosslocatie is de flop van het afgelopen jaar. Chapeau!
Dit stuk stond in het NHD (althans, volgens de site, ik kon het zo snel niet terugvinden):
Motorcrossers zijn laaiend over grootste flop
Even leek het erop dat het mailsysteem van deze krant lamgelegd zou worden door motorcrossers. Uit alle hoeken van het land meldden ze dat het afblazen van het durfsportcentrum in de Wieringermeer, zonder dat daarvoor een alternatief voorhanden was, het meest rampzalige besluit was dat de Nederlandse politiek ooit had genomen. Een besluit dat nog slechter was dan het plan voor het geld en ruimte verslindende randmeer. Eigenlijk is daarmee alles gezegd. Twee inktzwarte items, die boven aan de lijst staan. Met de bestuurders Meijdam en Spekreijse als verbindingsstreepje. Natuurlijk werd het aftreden van wethouder Mastemaker ook intens betreurd. Zo bleek uit emotionele mailtjes van mensen, die De Mast, vertrouwensbaken in warrige tijden, missen.
Burgemeester Spekreijse van Wieringermeer zal mogelijk toch met enig genoegen kennisnemen van deze lijst. De mislukte fusie van de Wieringermeer met Medemblik en de Agenda van de Toekomst staan betrekkelijk laag op de ranglijst. Er lijkt echter weinig reden voor zelfgenoegzaamheid. Veeleer hebben we de indruk, dat de onderwerpen thuishoren op de afdeling ‘Ver van mijn bed’. Het blijken niet de zaken, die de pennen in beweging zetten, de items, die de gevoelens raken. Het is politiek geneuzel in de marge, vindt men.
De officiële uitslag van de flop-verkiezing 2004 is:
1. Motorcrossers 32.7%
2. Randmeer 17,9%
3. Mastemaker 11,7%
4. Slot Schagen 9,9%
5. Velden SV Schagen 8,5%
6. Entree popweekend 6,7%
7. Kwestie RAP 6,3%
8. Sporthal Harenkarspel 3,1%
9. Geen fusie W’meer 1,8%
10. Agenda van Toekomst 1,3%
We schrijven 1974. U weet wel het jaar, waarin het Nederlands Elftal wereldkampioen had moeten worden. Dertig jaar geleden. Er was toen een jongetje van vijf. Hij droomde niet, zoals leeftijdgenoten, van een mooie carriere als voetballer. Hij bouwde geen luchtkastelen over de fortuinen, die hij als de nieuwe Cruyff zou gaan verdienen.Nee, die volle stadions in Duitsland waren aan hem niet besteed.Hij wilde motorcrossen. Net als Gerard Wolsink. Die je in de zomerse uitzendingen van Studio Sport over hoge heuvels zag springen. Die zijn fiets met ongekende snelheid door de modder wist te slingeren. Hij wist het zeker: dat wou hij ook.
Hij vond het, met de oprechte verontwaardiging die je als vijfjarige nog hebt, wel gemeen, dat er voor zijn sport geen terrein was. Terwijl er voor zijn vriendjes grote, eindeloze voetbalvelden openlagen. Maar, zo zei zijn vader herhaaldelijk, het komt alle-maal goed. De politick is ermee bezig. Dus hij mocht er best op vertrouwen dat hij op zijn tien-de aan de bak kon. Lekker op zijn kleine crossertje door het rulle regionale zand scheuren. Als hij dan veel trainde, zou hij net zo goed kunnen worden als de door hem zo bewonderde favorieten.
Jongens dromen vervliegen. We weten het. De grote mensenwereld heeft er geen boodschap aan. En vindt het soms gek dat zoiets zich manifesteert in baldadigheid. ,,Het wordt steeds gekker met de jeugd”, hoor ik alzo’n vijftigjaar. Maar het jonge motorcrossertjes deed niet eens zo gek. Hij wachtte geduldig en vol vertrouwen. Natuurlijk had hij wel eens zin om te gaan wildcrossen. Even lekker scheuren met zijn fiets door het bos en door de duinen. Even de gaskraan helemaal open. Volle kracht vooruit. Maar dan zei meneer Jimmink dat hij dat beter niet kon doen. Stel je voor dat je daarmee je kansen bij de politick verspeelt. Netjes en eerlijk blijven duurt het langst, zei meneer Jimmink altijd. En die kon het weten, want hij was de baas. Dus zelfs in de puberteit hield onze motorcrosser, inmiddels met een bepukkeld gezicht onder zijn helm, zich gedeisd. Dat kostte veel moeite, veel zelfbeheersing. Maar hij deed het. Voor dat ene ideaal, een eigen crossbaan, een eigen accommodatie voor die hechte club. Een groep, die in het beste geval zes wedstrijden per jaar had. Zijn vrienden bij de voetbal moesten er wel eens schouderophalend om lachen. Schamper ook. Zij wisten al hoe de wet van de jungle werkte. In die wet staan de regels van fatsoen en geduld heel dun geschreven.
Inmiddels is onze motorcrosser 35. Hij heeft een vriendin en twee kinderen. Keurige, hardwerkende ondernemer, die over het grootste deel van zijn inkomen belasting betaalt. Dit jaar heeft hij zijn zoontje van vijf een klein crossertje voor zijn verjaardag gegeven. Nu kon het wel. Het durfsportcentrum in de Wieringermeer zou er immers komen. Na dertig jaar zou zijn ideaal eindelijk vorm krijgen. Oke, hij zou er weinig meer aan hebben, maar zijn zoon zou iets meemaken wat hij nooit had beleefd. Een troostrijke gedachte.
Tot er weer een streep door de plannen ging. Het is oud en nieuw. Heeft het wel zin om mijn kinderen in eer en deugdzaamheid op te voeden, overpeinst hij enigszins weemoedig.
Als dit laatste er door Psycho Dad zelf aan toegevoegd is, ok, maar als dit objectieve journalistiek zou moeten zijn, dan krijg ik hier vlekken in mijn nek van…
Fractievergadering vanavond was heel vlot afgelopen, volgens mij zijn we nog nooit zo vroeg klaar geweest. Dit overigens ondanks de aanwezigheid van Klaas en Ria (vinden ze vast een hele eer om hier weer even genoemd te worden). Op de VU vandaag met enige stress nog overleg gehad en de laatste klusjes afgemaakt. Na terugkomst uit Haarlem vanaf een uur of tien nog de laatste mailtjes rondgestuurd. Als ik nu nog iets vergeten ben, kom ik daar 13 februari wel achter. Straks nog even wat spullen inpakken en dan proberen voldoende nachtrust te krijgen. Morgen vroeg op en dan een paar weken geen politiek of politicologie. BRAZILIE!!!
Vanochtend Klaas hierover aan de telefoon, omdat we nu ook als fractie moeten bedenken wat we hier verder mee gaan doen. Immers, wat je er verder ook van vindt, ergens zal toch ruimte voor bedrijven gevonden moeten worden in de komende tien jaar. Aan het eind van de middag belde Elisabeth van den Hoogen van